Na 25 jaar lesgeven was de koek op, het plezier weg en mijn motivatie tot nul gereduceerd. En toen ik na zeven weken zomervakantie oog in oog stond met het verouderde gebouw, er wantrouwend binnenstapte en constateerde dat ik in die vakantie meer veranderd was dan deze school, dacht ik maar één ding: wegwezen. Ik haastte me terug naar mijn auto en drie kwartier later zat ik weer thuis, opgebrand en uitgeblust.

Mijn werkgever liet het er niet bij zitten, mijn directe leidinggevende al helemaal niet en voor mij begon een lang reïntegratie-traject, waarin de begeleiding vooral bestond uit wekelijkse gesprekken met arbeidskundigen en onderwijsmanagers. Gelukkig had de onderwijsorganisatie, waarin mijn school als fusiepartner terecht gekomen was, nog een centrum voor loopbaanontwikkeling. In een afgeschreven kantoorpand als tijdelijke huisvesting werden mijn capaciteiten en competenties psychologisch onderzocht, mijn leiderschapsgedrag geanalyseerd en mijn persoonlijke wensen ten aanzien van werkgebieden gerapporteerd. Veel schokkend nieuws leverde dit niet op, ik wist immers al lang dat competitie en concurrentie mij niet erg motiveren en dat ik binnen een organisatie waarde hecht aan duidelijke en effectieve communicatie. Maar in het eindrapport stonden tussen de open deuren twee zinnetjes die mij schokten. De heer Koopmans is iemand, die zich niet altijd op zijn gemak voelt in het gezelschap van anderen. Hij vindt het niet altijd makkelijk om op een ongedwongen manier om te gaan met mensen. Hè, gaat dat over mij? Ik, die al die jaren fris en fruitig dagelijks een lokaal met dertig medemensen binnenstap? Die altijd zijn goede humeur meeneemt en zijn leerlingen zowel in de les als daarbuiten op hun gemak weet te stellen?

Voor de eerste keer in mijn leven werd mij verteld dat ik introvert ben, maar dat dit niet inhoudt dat ik een gebrek aan sociale vaardigheden heb of teruggetrokken, afstandelijk of zelfs arrogant zou zijn. Nee, mijn hersenen functioneren anders, zijn gevoeliger voor omgeving en prikkels en daarom heb ik meer tijd alleen nodig om te overdenken wat ik opmerk en om mezelf weer op te laden. Mij werd ook gezegd dat ik waarschijnlijk in de grootste valkuil voor een introvert mens was gestapt: krampachtig proberen jezelf voor te doen als extravert. Daar word je moe van, heel moe.

In ontkennen had ik geen zin, integendeel, deze bevrijding wilde ik vieren. Vanaf dat moment was het dus geen vreemd trekje meer, dat ik moeite heb met netwerkbijeenkomsten, met clustermiddagen en vooral met workshops over elevator pitches. Het was voortaan niet langer onaardig dat ik soms niet in staat ben tot socializen, en dat ik graag uitgenodigd wil worden voor jouw feestje, maar niet altijd kom, omdat ik mijn portie small talk voor die week wel gehad heb. Geen afwijking meer, maar een wezenlijk onderdeel van mijn persoonlijkheid, dat ik mag koesteren.

Waarom ~ 1) Allen die er al zijn zijn nog in aantocht (crypt.) 2) Bijwoord 3) Bijwoord van reden 4) Hoezo 5) In welk opzicht 6) Levensvraag 7) Met welk doel 8) Oorzaak 9) Om wat 10) Om welke reden 11) Reden 12) Vanwaar 13) Vanwege 14) Vraagwoord 15) Vragend bijwoord 16) Voornaamwoordelijk bijwoord 17) Vragend voornaamwoord 18) Weswege 19) Wes 20) Weshalve

Indrukken, ideeën, associaties en gevoel: mijn gedachtegang loopt nooit rechtstreeks van A naar B, maar maakt immer een omweg langs andere letters van het alfabet. Structuren, verbanden, voorgevoelens en soms overhaaste  kwalificaties vormen hiervan een essentieel onderdeel. Logica en rationaliteit lopen bij mij dus niet altijd in de pas: één plus één mag af en toe best drie zijn, als dat beter uitkomt, of als de eentjes zich daar beter bij voelen. Zou ik daarom zo slecht in wiskunde zijn geweest?

Kijk dus niet vreemd op, wanneer je ziet dat hier in huis messen, vorken en lepels keurig – en in die volgorde – in hun eigen bakje liggen. Natuurlijk staan mijn cd’s op genre en daarbinnen op alfabet; ik heb zelfs wel eens overwogen mijn boeken op de kleur van hun rug te sorteren. Iedere lade heeft zijn vaste inhoud, ieder document in mijn laptop zijn eigen map. Er gaat al zoveel om in mijn hoofd, dat ik het daarbuiten vooral rustig en voorspelbaar wil houden.

Waarom ik teken? Waarom ik schrijf? Ik ruim mijn hoofd op en maak ruimte voor verse indrukken, andere beelden en nieuwe associaties. Sinds ik weet dat mijn introvert zijn niets anders betekent dan dat ik voor deze werkzaamheden rustig de tijd mag nemen, voel ik me gelukkiger dan ooit. Maar begrijp me goed, mijn schrijven is, net zoals mijn tekenen, wel degelijk een tweesnijdend zwaard. Want door jou mee te laten lezen en kijken, kunnen we bij onze volgende ontmoeting gemeenplaatsen over weer en werken achterwege laten en direct tot een gesprek komen. Daarom.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.