De septemberzon scheen volop langs de Utrechtse Oudegracht en dus wist ik dat mijn vrienden aan het einde van de middag een biertje gingen drinken op het terras van de werfkelder, vlakbij het stadhuis. Maar voordat ik me bij hen zou voegen, had ik eerst nog wat belangrijkers te doen. Na vier jaar had Boudewijn de Groot weer een elpee uitgebracht en ik was op weg naar de Drieharingenstraat, om bij muziekhandel Staffhorst de elpee Hoe sterk is de eenzame fietser te kopen.

Het was dus toch gelukt: ik was tweedejaars student en woonde op het studentcomplex aan de Ina Boudier Bakkerlaan. De muren van mijn kamer had ik donkerbruin en oranje geschilderd en voor mijn verjaardag had ik van mijn ouders een koffiezetapparaat gekregen. Ik was er nog niet helemaal uit of geschiedenis studeren nu echt leuk was, maar als ik zou stoppen moest ik in militaire dienst en daar had ik echt geen zin in. In drie studiejaren zou ik mijn kandidaatsexamen kunnen halen en ik had me voorgenomen tot dat moment gewoon te doen wat van mij verwacht werd: werkgroepen volgen, boeken en syllabi lezen en tentamens doen.

Studeren deed ik volgens een vast beloningsschema: na drie kwartier lezen of schrijven maakte ik het uur vol met het draaien van één kant van een elpee, en omdat ik er wekelijks wel eentje kocht had ik er inmiddels wel zo’n kleine vijftig om uit te kiezen. Iedere twee uur zette ik een kopje koffie en zette daarbij het raam open voor wat frisse lucht, want ik rookte toen nog. Naarmate de dag vorderde werden die drie kwartier studeren eerlijk gezegd wel wat korter en nam ik meer tijd voor het luisteren naar muziek, want mijn hart lag daar toch meer dan bij patriotten en prinsgezinden.

Die middag werd het dus terug van weggeweest, langs het Spaarne met Jimmy en Tante Julia en wasgoed in een achtergelaten koffer te Parijs, Berlijn of Madrid. En net toen mijn aandacht wat verslapte, omdat er op kant twee enkele minder boeiende nummers elkaar opvolgden, kwam het slotakkoord dat mij kippenvel bezorgde. Het laatste nummer heette De reiziger en al luisterend kreeg ik het gevoel dat dit nummer op mij sloeg en dat ik die reiziger ooit zou zijn. Hij heeft overal gezocht, hij heeft nergens iets gevonden en hij heeft niets meegebracht zong Boudewijn en onder de vioolklanken van Vera Beths voegde hij eraan toe: en niemand zal begrijpen wat ik doen kom in dit huis, maar de kinderen zullen zeggen: de reiziger is thuis.

Op 17 september 1973 besloot ik, net twintig jaar oud, dat dit het nummer was dat ik op mijn begrafenis zou willen laten horen.

Reizen ~1) Een reis ondernemen 2) Een tocht maken 3) Forenzen 4) Het uitgaan 5) Langstrekken 6) Onderweg zijn 7) Rondreizen 8) Rondtoeren 9) Rondtrekken 10) Toeren 11) Trekken 12) Van plaats tot plaats trekken 13) Zich verplaatsen 14) Zwerven

Vijfenveertig jaar later ben ik daar niet zo zeker meer van, en al helemaal niet meer toen ik via het trefwoord uitvaartmuziek op internet de meest populairste muziek bij een uitvaart tegenkwam, samengevat in een Top 100. En mijn fantasie sloeg een beetje op hol toen ik las dat op uitvaarten alle soorten muziek wordt gedraaid, van Nederlandstalige levensliederen tot klassieke muziek en van moderne popnummers tot sfeervolle jazznummers. Alles kan blijkbaar, van een heuse tranentrekker tot feestmuziek waarbij het dak eraf gaat. Als het maar de sfeer creëert die past bij de persoon die herdacht wordt. Vooral het laatste nummer, de finale zeg maar, is belangrijk omdat veel mensen zich vooral dat nummer zullen blijven herinneren.

Dat laatste klopt wel, want ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn zus bij haar begrafenis er voor koos om, op het moment waarop haar kist de aula verliet, Always look on the bright side of life van Monty Python te laten horen. Het was mij nooit gelukt om de bijbehorende parodie op het leven van Jezus te waarderen, en nu liep ik met haar kist op mijn schouder naar buiten met het beeld van die 23 gekruisigde, maar toch vrolijk zingende mannen op mijn netvlies. Als dat de sfeer was, die bij mijn zus hoorde, kon ik maar beter toegeven dat ik haar nooit goed gekend had.

Het is dus oppassen met die begrafenismuziek, want je weet nooit welke associaties je je laatste visite meegeeft. Een echte reiziger ben ik niet, ik ben nog nooit meer dan vijfhonderd meter uit mijn comfortzone geraakt. Bovendien denk ik onderweg toch wel het een en ander gevonden te hebben en zelden arriveerde ik met lege handen. Misschien kan ik het te zijner tijd beter omdraaien en de muziekkeuze bij mijn laatste reis overlaten aan de achterblijvers. Tussen die vierhonderd elpees en vijfhonderd cd’s moet toch wel iets passends te vinden zijn.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.