Een vrouwenquotum was er nog niet, meisjes werden ook nog niet opgeroepen om exacte vakken in hun pakket op te nemen, maar de feministische groep Dolle Mina had wel al duidelijk laten weten dat het huwelijk geen levensverzekering was en de stichting Marie, word wijzer had meisjes al opgeroepen om door te leren en zo lang mogelijk naar school te gaan. En in de jaren dat er voor het eerst zelfs twee vrouwelijke ministers zijn, zat ik aan het bedje van mijn oudste, toen nog enige dochter om haar voor het slapen gaan een verhaaltje voor te lezen.

De verhalen van Jip en Janneke uit de jaren vijftig waren aan een comeback bezig en de kinderavonturen waren vaak herkenbaar, maar soms ook aan de ouderwetse kant. De ijsboer was nog een ijscoman en stel je voor, een tante met een auto! Natuurlijk is Jip stoer en is Janneke af en toe bang, maar bij het verhaaltje over zwemles wilde ik toch echt de rollen omdraaien. Ging ik mijn dochtertje voorlezen dat leren zwemmen voor meisjes eng was? Nee, natuurlijk niet, zij moest net zo van zwemmen gaan houden als haar vader en ik draaide de namen om. Ik was bang hè, zei Jip. Ja, zei Janneke, maar ik durfde wel.

Toen ik een paar jaar later het verhaaltje in de originele rolverdeling aan mijn zoontje voorlas, hoorde ik mijn dochter verbaasd zeggen: Zo gaat dat verhaaltje helemaal niet! Inmiddels is ze er ook wel achter dat vadertje en moedertje spelen niet alleen maar samen thee drinken is en dat deze opa liever geen pijp of sigaren voor zijn verjaardag wil krijgen.

Welterusten ~ 1) Goedenacht 2) Nachtwens 3) Slaapgroet 4) Wens bij het slapengaan

Ook toen zij twee zusjes had was er van een speelgoedpolitie nog geen sprake. Alle dochters kregen een pop, die natuurlijk geen Poppejans meer heetten en die aangekleed werden, de fles kregen en soms ook gedoopt werden. Er was een poppenhuis en een theeserviesje, en dichterbij jongensspeelgoed dan het pirateneiland van Lego kwamen we niet.

De jongste dochter had een bijna levensechte babypop, compleet met kleertjes, een draagzak en een buggy. Maar Louise was van tamelijk hard plastic en moest daarom ’s nachts in haar eigen wiegje slapen. Alleen voor twee kleine beertjes was er plaats in haar kinderledikantje, want die waren lekker zacht en knuffelden een stuk lekkerder. Ze heetten Boris en Barbara, twee van Dick Bruna geleende namen, en deze sinterklaascadeautjes gingen een grote rol spelen in het ritueel vòòr het slapen gaan.

In de speelgoedfabriek in China was er met het gezichtje van Boris iets misgegaan, want met zijn scheve neusje zag hij zag er een beetje sneu uit. Barbara had daar geen last van, zij was goed symmetrisch ter wereld gekomen en de rol van grote zus was haar op het lijf geschreven. Iedere avond moest ik rondom de beertjes een verhaaltje verzinnen, die allemaal variaties op hetzelfde thema waren: Barbara durfde, Boris was bang. En natuurlijk liep het verhaaltje altijd goed af, als Barbara aan dochterlief vroeg of ze samen met Boris onder de dekens mocht slapen. Welterusten allemaal!

Tijdens een vakantie in de Dordogne mochten de kinderen een speelgoedje uitzoeken. Het werd een zware dag voor Boris, want hij kreeg concurrentie van een Frans beertje, het neefje Louis. Het trio gaf wel een nieuwe impuls aan de verhaaltjes van papa, want de jaloezie van Boris en het élan van Louis gaven Barbara alle ruimte voor een verdeel-en-heers-politiek. Louis was een charmeur, die iedere dag weer tussen Boris en Barbara probeerde te komen en daarmee de ijdelheid van Barbara streelde. Maar aan het einde van dit avondritueel koos zij toch altijd weer voor haar broertje Boris, die nog steeds een beetje zielig keek.

Ik heb geen idee, welke levenslessen ik mijn dochter hiermee heb meegegeven, maar hopelijk zijn ze wel gebaseerd op het idee dat meisjes prima hun mannetje kunnen staan.

Daarom ben ik blij dat ik slechts tegen Jip en Janneke hoefde op te boksen, en niet tegen die mierzoete stroom Disney-prinsessen in roze en lichtblauw. Ik ben geen meisje, maar als ik tien jaar lang ondergedompeld geweest was in de fantasieloze merchandising rondom Ariël, Belle en Jasmine, zou ik op mijn dertiende van de weeromstuit gothic worden en alleen nog maar zwarte en donkerpaarse kleren dragen. Punk lijkt me ook wel wat.

Helemaal onzinnig is dat idee van de speelgoedpolitie nu dus ook weer niet.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat  bij Martha een link achter naar je eigen blog.