Rubber Soul  van de Beatles was de elpee waar het allemaal mee begon. Niet langer stonden er alleen maar liefdesliedjes op de plaat, liedjes over mislukte liefdes, over hopeloze liefdes of over liefdes die je zo snel mogelijk moest vergeten, nee, de songs werden persoonlijker, soms bijna beschouwend. Voor het eerst was ook het inhoudelijke verschil tussen John Lennon en Paul McCartney duidelijk hoorbaar:  Lennon’s Nowhere man tegenover McCartney’s Michelle, en mijn voorkeur was direct duidelijk.

Hiervoor hadden singles een waarde in zichzelf, maar meer en meer werden ze lokkertjes voor de elpees waar deze nummers op stonden. En de volgende stap liet niet lang op zich wachten: er kwamen elpees op de markt, waarvan niet eens singles uitgebracht werden. De underground-muziek was geboren, als tegenhanger van de commerciële muziek uit de top veertig. Frank Zappa formuleerde het op zijn eigen, onnavolgbare wijze: mainstream comes to you, but you have to go to the underground.

En ik stond in een spagaat, want aan de ene kant viel er genoeg te genieten op Radio Veronica, maar aan de andere kant had ik het gevoel ook heel wat te missen. En natuurlijk was daar de financiële kant: het kaartje voor de underground was duur. Een singletje kostte vier gulden vijfentwintig, voor een elpee moest je toch al gauw twintig gulden neertellen. Dat kwam mijn muzikale avontuurlijkheid niet ten goede. Platenmaatschappij CBS zat aan de andere kant van het probleem, want underground was leuk, maar het ging deze handelaren in plastic schijfjes toch vooral om verkoopcijfers. En hoe vang je het gemis van promotie via hitlijsten op? In 1968 vonden zij het antwoord in een goedkope verzamelelpee The rock machine turns you on, met hierop zestien nummers van bekende artiesten als Bob Dylan en de Byrds, naast echte underground-namen als The peanut butter conspiracy en Elmer Gantry’s Velvet Opera.

Twee zomers later vond ik het antwoord op de onbereikbaarheid van elpees in de aanschaf van een bandrecorder. Van de acht weken zomervakantie werkte ik er zes als lader/losser bij een chemische fabriek, waarmee ik net genoeg verdiende voor de aanschaf van dit wonder der techniek. Deze bandrecorder had een ingebouwde versterker, en het deksel bestond uit twee verplaatsbare boxen. Kortom, voor het eerst had ik een complete geluidinstallatie op mijn kamer en was ik vrij van de kritische blikken en flauwe opmerkingen van mijn ouders. Mijn broers konden er trouwens ook wat van. Met de belofte er zuinig mee om te gaan, en ze per omgaande terug te brengen, leende ik in mijn hele vriendenkring de elpees, die ik op wilde nemen. Mijn absolute hoogtepunt in netwerken, motivatie doet wonderen.

Druif ~ 1) Aard-, veld- of boomvrucht 2) Bloem, boom of plant 3) Broes van een gieter 4) Bloemen en planten 5) Dessertvrucht 6) Fruit 7) Geneeskrachtig kruid of gewas 8) Loskroonbladige 9) Mal mens 10) Malle vrucht (crypt.) 11) Ovaalvormige vrucht 12) Persoonsbenaming 13) Plant 14) Plaats in aruba 15) Rare vent 16) Sappige vrucht 17) Trosvrucht 18) Vrucht

Voor underground moest ik het niet van mijn netwerk hebben; Bob Dylan kwam hierin niet eens voor. Klasgenoten wezen mij op de uitleendiscotheek van de Rotterdamse Doelen, die sinds kort naast klassieke elpees ook popmuziek in de collectie had. Voor tien gulden was ik een jaar lid en mocht ik voor f 1,95 een week lang een elpee lenen. Niets heerlijker dan te grasduinen in de bakken met duizenden elpees, waar ik wel verplicht was mijn toevlucht te nemen tot de underground, want mainstream-elpees waren altijd uitgeleend. Vaak kwam het niet tot opnemen, want underground bleek een containerbegrip, waar van alles en nog wat in paste. Bij zoveel onbekende namen bepaalde de hoes vaak, welke plaat ik mee naar huis nam, en bijna even vaak viel het tegen. Misschien was die underground toch niet zo aantrekkelijk als ik gehoopt had.

De plaat met de mooiste hoes, die ik er op deze manier leende, was Wow  van Moby Grape. Een surrealistische afbeelding, die de raadselachtige naam van de groep oploste en tegelijkertijd het absurde ervan liet zien. Op een strand wijzen drie Victoriaans geklede mannetjes naar een kruising van Moby Dick en een druiventros, die gestut wordt door een vervallen bouwwerk. Helaas, ook deze druiven waren te zuur voor mij.

Mijn lidmaatschap van de uitleendiscotheek heb ik niet verlengd. Waarschijnlijk ben ik te mainstream.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.