Het woord staat in schril contrast tot de werkelijkheid van dit moment, maar laat ik eerlijk zijn. Vertier heeft mij altijd een wat vreemde smaak in de mond gegeven, de smaak van een suikerspin op de kermis of van zo´n grote zure bom in De Efteling. Met daar omheen heel veel mensen, gezinnen met kinderen, dagjesmensen die de file en het zoeken naar het laatste parkeerplaatsje voor lief genomen hebben om zich tegen betaling een dag lang te laten vermaken.

Bij mensen in een massa horen wachtrijen, jengelende kinderen, pubers die er ogenschijnlijk niets aan vinden maar toch meegegaan zijn, volwassenen met zwetende oksels en lelijke tatoeages, en trage bejaarden. En allemaal lopen ze in de weg.

Bij vertier denk ik aan bomvolle festivals, aan een Arena vol toppers of de Ahoyhal vol vrienden en altijd ben ik weer blij dat ik er niet tussen hoef te staan. Ik heb een groot hart voor de mens als individu en voor zelfgekozen kleine gezelschappen, maar niet voor mensenmassa´s. Voor mij dus ook geen braderie, geen André Rieu op een vol Vrijthof en al helemaal geen kaartje voor de volgende interlandwedstrijd tussen Nederland en België. De Keukenhof in de lente, een woonboulevard op Tweede Paasdag of het strand op een mooie junidag, mij ga je er niet aantreffen.

Vertier: 1) afleiding 2) amusement 3) beweeglijke drukte 4) bezigheid 5) het doen van leuke dingen 6) levendigheid 7) ontspanning 8) pret 9) vermaak.

Toch was ik diep van binnen altijd blij met dit gonzen om me heen, want het bevestigde mij in mijn keuze. Ik hoefde niet zo nodig en kon in alle rust iets anders gaan doen. Misschien bevond ik mij wel in het oog in de orkaan en genoot ik van de stilte voor de storm, uit de wind gehouden door zandkastelen en terrasparasols. De radio vertelde me de temperatuur van het zeewater, de lengte van de files en de wachttijden voor de boot en tevreden leunde ik achterover. Het was goed thuis te zijn.

Maar nu zit iedereen thuis, al maanden. Het gegons is verstomd en zoals de avondklok thuis tikt, tikt hij overal. Samen met mijn vrouw zit ik op de bank en van zeven tot elf kijken we televisie, avond na avond. Onze agenda is leeg, maar het programma vertelt ons welke dag het is. Heel Holland bakt? Zondagavond. Twee voor twaalf? Morgen is het zaterdag.

Buiten in het dorp is het stil, ook verderop in de grote stad regent het in stilte. Er is niemand op straat, de pijpen van Huub van de Lubbe worden niet nat gespat en in het café drinkt niemand bier. De paar enkelingen die van stille straten houden missen naast Ramses Shaffy nu ook elkaar. Alleen hun eenzaamheid is gebleven. En bij het wakker worden moet ik denken aan de Schotse band Del Amitri, die het in 1990 al zo mooi zong:

And nothing ever happens, nothing happens at all. The needle returns to the start of the song and we all sing along like before. And we’ll all be lonely tonight and lonely tomorrow.

Het vertier moet nu van het vaccinatienieuws komen. Ik heb Sanna Elkadiri als eerste Nederlander haar injectie zien krijgen en was erbij, toen zij ook de tweede kreeg. In het woonzorgcentrum werden nog niet alle bejaarden gevaccineerd, maar later toch weer wel. Een cliënte van een locatie in de gehandicaptenzorg vertelde monter dat ze niet bang was voor de prik, omdat ze al zo vaak geprikt was. Het journaal begint met het openen van een nieuw priklocatie en altijd weer komt er een injectienaald in beeld.

Ik heb inmiddels Joe Biden en Kamela Harris gevaccineerd zien worden, en Brian Wilson van de Beach Boys. Het wachten is nu nog op Barack Obama, Bill Clinton en George Bush, maar als ze aan de beurt zijn komen ze graag voor de camera, samen met dokter Fauci. Op Windsor Castle is de huisarts ook al langsgekomen om koningin Elizabeth en prins Philip in te enten.

Na al dit enerverende nieuws en spannende beelden van farmaceutische fabrieken en vaccinatieflesjes heb ik aan het einde van de avond minder dan ooit behoefte aan een talkshow. Het valt duidelijk niet mee iedere avond weer zinvolle meningen over het weinige nieuws te verkondigen, maar de woordenstroom lijdt er niet onder. Ik wel, mijn ogen worden zwaar en ik verlang naar de rust van mijn slaapkamer.

Waar ik me een beetje zorgen om begin maken is mijn eigen terugkeer in de maatschappij, wanneer alle sociale beperkingen weer opgeheven zijn. Want heel veel dingen hoeven van mijn eigenlijk niet meer, en het zal me moeite kosten weer zo normaal mogelijk te gaan leven.

Ik houd wel van die blokjesverjaardagen, ze zijn lekker overzichtelijk en je hebt er zelf ook nog wat aan. Het winkelcentrum is ongezellig, maar achter mijn mondkapje voel ik me zo goed als incognito, en dat bevalt me prima. De dreiging vandaag iets leuks te moeten gaan doen is al een tijdje weg en van de stad ingaan mis ik eigenlijk alleen het zakje churros van de stroopwafelkraam en de pizza na afloop. Webwinkelen is een doeltreffend alternatief gebleken, corona doet mijn eenzelvigheid goed.

Maar ook ik schijn een sociaal wezen te zijn en wellicht zal ik in de komende maanden toch moeten beginnen aan mijn resocialisatietraject. Wat hierin haalbare doelen zijn, weet ik nog niet. Een festival zat er toch al niet in, maar wil ik nog wel naar een concertzaal om na afloop hutjemutje bij de garderobe te staan? Stap ik ooit nog in een toeristenbus? Heb ik nog zin met mensen om te gaan die ik in het afgelopen jaar eigenlijk totaal niet gemist heb? Mag ik dit eigenlijk wel denken?

Of is dit het bewijs dat ik in de gevarenzone terecht ben gekomen?

Naast Nothing ever happens van Del Amitri heb ik gebruik gemaakt van ’t Is stil in Amsterdam van Ramses Shaffy (1966) en Niemand in de stad van De Dijk (1989). Maar vergis je niet, in Rotterdam is het momenteel net zo stil.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.