Mijn tante drong erop aan dat ik een weekje bij haar kwam logeren. Na afloop van de verjaardagsvisite kon ik meerijden en mijn ouders wilden mij na die week wel weer komen ophalen. Waarom ik mij liet overhalen weet ik niet, maar de volgende ochtend werd ik wakker in een vreemd huis, ging aarzelend naar beneden en werd begroet door mijn neef en nichtjes. Natuurlijk was het ontbijt anders dan thuis, maar dat was geen probleem, het smaakte prima. Het probleem zat in de rest van de dag, want wat moest ik daar gaan doen? Mijn iets jongere neef kende ik nauwelijks, ik had er geen idee van wat hem bezighield en voor hem gold natuurlijk hetzelfde. Mijn nichtjes waren allemaal jonger, zodat het duidelijk was dat wij een paar dagen tot elkaar veroordeeld waren.

De volgende dag zouden we misschien in een natuurbad in de buurt kunnen gaan zwemmen, maar dan moest er eerst nog een fiets voor mij geregeld worden. Die eerste dag werd het vervelen in de speeltuin en rondhangen op het kleine winkelcentrum, waarbij ik mijn neef op een ijsje trakteerde. Dat had ik niet mogen doen, want mijn tante vond dat oneerlijk naar de andere kinderen toe. Dat mijn nichtjes achtergebleven waren in de speeltuin deed er niet toe, ik had iedereen een ijsje moeten geven. Zelden had ik mij zo ongemakkelijk gevoeld en ik was blij dat ik die avond naar bed kon.

Het was een eind fietsen naar dat natuurbad en al helemaal op een veel te grote fiets. De zon scheen, maar de wind was koud en de meegebrachte boterhammen smaakten vreemd. Het werd steeds duidelijker dat mijn neef en ik op een andere golflengte zaten en dat het moeilijk zou worden een week lang met elkaar op te trekken. Met nog drie dagen te gaan hadden we alle hoogtepunten uit de buurt al gehad en kon het vanaf nu alleen maar minder worden.

Dit logeren was een zinloze expeditie en ik ging naar huis verlangen, iets waarvan ik daarvoor nog nooit last had gehad. Ik miste mijn eigen bed, het eten van mijn moeder en zelfs het vertrouwde gezeur van mijn broers. Liever nog ging ik met mijn zusje en haar Barbies spelen dan dat ik nog een dag langer daar bleef. Aarzelend vertelde ik mijn tante dat ik me niet zo goed voelde en vroeg haar of ik naar huis mocht bellen. De volgende ochtend werd ik wakker in mijn eigen bed en was deze boze droom voorbij.

Heimwee ~ 1) Emotioneel verlangen 2) Landziekte 3) Nostalgie 4) Paniekerig verlangen 5) Soort verdriet 6) Treurig verlangen 7) Verdrietig als je op vakantie bent 8) Verdrietig om naar huis te gaan 9) Verlangen naar huis 10) Verlangen naar huis of geboorteplaats 11) Wenst 12) Ziekelijk verlangen naar huis

Sinds deze logeerpartij heeft heimwee mij met rust gelaten, zo leuk was het thuis nu ook weer niet. Ervoor in de plaats kwam nostalgie, die op de vreemdste momenten kon toeslaan en waarvan ik een beetje ging houden.

Op zaterdagochtend lazen wij tijdens de lessen Nederlands een fragment van Anne de Vries en ik kon de bruine bonen bijna ruiken. Wat was ik graag Bartje geweest, ver weg in Drente, zonder school en ’s middags autowassen. In Saint-Tropez speet het mij al op het grote parkeerterrein buiten het centrum dat ik hier niet vijfentwintig jaar eerder was geweest, toen de jachten in de haven nog boten waren en Brigitte Bardot er haar films opnam. Iedere keer als ik door Rotterdam liep, was ik op zoek naar gebouwen en plaatsen die ik nog van vroeger kende en wanneer ik zag dat de flamingo’s bij de oude toegangspoort van Diergaarde Blijdorp nog steeds roze waren, maakte mijn hart een sprongetje. Weer proefde ik het flesje Exota champagnepils en had de dierentuin nog zijn uitkijktoren.

Met het korter worden van de dagen en het vallen van de herfstbladeren overviel mij een intens verlangen naar licht en zon. Ieder jaar verweet ik mezelf weer dat ik niet genoeg genoten had van de zomer en nam ik me voor volgend jaar al in de lente hiermee te beginnen. Ik las in de krant het vreselijke woord wintertijd en begreep heel goed dat sommige dieren een winterslaap houden of naar het zuiden vliegen. Nee, voor mij geen pompoensoep of beaujolais primeur, laat staan met z’n allen bij de open haard in een rendiertrui wachten tot de kerst voorbij is.

Toch prijs ik mij tegenwoordig gelukkig dat ik niet meer ’s ochtends in het donker naar mijn werk hoef en de file op de A20 kan overlaten aan anderen. In dat opzicht was mijn vroegpensioen als dat telefoontje naar huis, dat ervoor zorgde dat het onbestemde verlangen ergens anders te willen zijn, gehoord werd.

Als ik nu door Rotterdam loop en de nieuwe skyline bewonder, kan ik genieten van de veerkracht van de stad en ben ik tegelijkertijd blij dat ik ook het Luchtspoor over de markt, met uitzicht op de Heliport en de neonletters Dancing Cabaret Bristol, gekend heb. Misschien bloeit de mimosa in Saint-Tropez eerder dan het speenkruid hier, maar het melancholische gevoel ergens anders te willen zijn begin ik langzaam maar zeker te verliezen aan het kunnen leven in het moment.

Nu alleen nog die wintertijd door zien te komen, iedere dag weer.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.