Het gedicht Herinnering aan Holland schreef Hendrik Marsman in 1936 aan de kust van de Middellandse Zee en het werd in 2000 gekozen tot gedicht van de eeuw. Het Nederlandse landschap en de Nederlandse strijd tegen het water waren het oer-Hollandse thema. Het is een wonder dat de bijna versleten openingszin nog steeds een fris beeld van ons land kan oproepen zoals een landschap, met of zonder molen, van Piet Mondriaan dat kan: Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan den einder staan …

Maar het Nederland van het interbellum bestaat niet meer. Hier onder de rook van Rotterdam stromen de rivieren nog altijd breed om ons heen, maar ik zie nu vooral bruggen en tunnels, verkeersknooppunten en files. Als onderdeel van de Deltawerken is de plaatselijke Algerabrug en de ernaast gelegen stormvloedkering zo’n baken in onze strijd tegen het water, maar inmiddels betalen wij in Krimpen aan den IJssel iedere dag weer een hoge prijs voor onze droge voeten.

De tweebaansbrug uit de jaren vijftig is namelijk niet opgewassen tegen de gegroeide mobiliteit en zorgt al sinds jaar en dag voor fileleed. Voor een nieuwe brug of desnoods een tunnel is daadkracht nodig, maar het politieke landschap om de brug heen is daarvoor te versnipperd. Want wie gaat zo’n groot project betalen? De gemeente, het achterland, de provincie, het rijk en Rijkswaterstaat kijken al decennia naar elkaar en komen niet verder dan pappen en nathouden.

Het ombouwen van een fietspad tot wisselstrook, een dubbele busbaan, spelen met verkeerslichten en slagbomen, een fietslift om forensen te verleiden de auto te laten staan, het aanleggen van opstelstroken die langere files aankunnen en het verplaatsen van het busstation, aan alles wordt gedacht om het kernprobleem te kunnen vermijden.

Mondkapje = 1) beschermingsgerei 2) kapje dat over neus en mond valt en in coronatijd geadviseerd wordt

Denkend aan Marsman heb ik het vervoer over water ontdekt. Vanuit het nabijgelegen Krimpen aan de Lek kan ik met de pont naar Kinderdijk en als ik van daar doorrijd naar de A15 heb ik toch mooi twee bruggen en een tunnel achter me gelaten. Bij Schoonhoven kan ik het veer naar Schelluinen nemen en via een mooie polder zonder oponthoud Gorinchem bereiken. Ik kan met de Fast Ferry naar Rotterdam of naar Dordrecht varen en kom geen enkel verkeerslicht tegen.

Relatief snel, maar eigenlijk aangenaam traag bereik ik mijn bestemming en ik ben van dit vervoer gaan houden. Niets onthaast beter dan een veerpont of waterbus.

Vorige week reed ik op de terugweg over de dijk bij Alblasserdam, richting Kinderdijk. Vlak bij het Lammetjeswiel, een afgesloten meander van de rivier de Noord, zag ik het oude café waar ik meer dan een halve eeuw geleden de spelregels van waterpolo uitgelegd kreeg, vlak voor mijn eerste wedstrijd. Ik passeerde het wiel, reed over de smalle dijk verder en kon aan mijn rechterzijde af en toe een glimp opvangen van de molens, die inmiddels tot het UNESCO Werelderfgoed behoren. Het blijft een imposant gezicht.

Voor mij reed een auto met een Duits kenteken, en toen pas realiseerde ik mij hoe rustig het was op de dijk. Geen touringcars, geen pendelbussen, weinig andere buitenlandse auto’s en nauwelijks bezoekers, en ik besloot aan de kant te gaan staan om in alle rust extra te genieten van de molens, die dit jaar even geen toeristische attractie zijn. Parkeren was nu geen probleem.

Daar op de dijk realiseerde ik mij dat het niet veel langer dan een jaar geleden was dat ik mij op de waterbus een beetje geërgerd had aan een groep Chinese toeristen, ongetwijfeld op weg hiernaartoe, omdat zij allen met een mondkapje opzaten. Het gaf mij het gevoel dat ik vies was, dat ik gemeden moest worden en dat er met de hygiëne in ons land iets mis was. Blijf dan thuis, dacht ik, en laat onze molens ook maar met rust. De ene veronderstelde xenofobie riep de andere op.

Twee coronagolven verder denk ik dat ik op dat moment even in de toekomst heb kunnen kijken, en uit de Griekse mythologie weet ik dat deze kennis zelden iets goeds met zich meebrengt. Vraag het Oedipus of Cassandra maar.

Na de intelligente lockdown uit de eerste golf, gevolgd door eindeloos marchanderen met iedere aanbevolen nieuwe gedragslijn, mogen we tijdens de nieuwe, gedeeltelijke lockdown ook niet meer voor de lol op pad. Maar de lust van onder de mensen komen is mij in de afgelopen maanden eigenlijk al vergaan. In plaats van tijdens deze tweede golf op straat en in winkels nog meer op mijn hoede te moeten zijn, blijf ik voorlopig weer zoveel mogelijk thuis. Ik ben blij dat mijn introverte aard geen dringende behoefte heeft aan samenzang, koopzondagen, festivals of illegale feesten.

Er is maar één ding dat mij zorgen baart: stel dat sommige maatregelen geen uitzondering blijken te zijn, maar regel worden?  Dat COVID-19 opgevolgd wordt door een nieuwe SARS-variant of een nu nog onbekende zoönose? Ik ben bang dat zelfs mijn splendid isolation dit niet aankan. Misschien hadden die Chinezen gelijk en ben ik volgend jaar zelf ook mondkapjes-toerist.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.