Met iets weggooien heb ik doorgaans weinig moeite, zolang het geen emotionele waarde heeft. En hier zit meteen het grootste probleem, want diep vanbinnen ben ik één brok emotie. Dat ik een beschik over een goed geheugen helpt in dit geval ook niet, want ik vind het moeilijk om luchtig over iets heen te stappen en het verleden te laten voor wat het is. Das war einmal is een nuttige conclusie en de geest is het er mee eens, alleen het gevoel sputtert hierin tegen. Mijn gevoel strekt zich tot ver in het verleden uit en het lijkt of de tijd er geen vat op heeft. Vanbinnen blijft mijn verleden tijd altijd onvoltooid en komt het nooit tot het besef: wat geweest is, is geweest.

Als een echte hoarder kan ik geen afstand doen van spullen of papieren die mij dierbaar zijn geworden en omdat de huiskamer ze niet tolereert, werd mijn studeerkamer een rariteitenkabinet. Op de vensterbank liggen schelpen en staat Maria uit Fatima naast een kleurrijke stier, gekregen van mijn Spaanse dochter. Op een ladekast ligt naast de printer mijn collectie halfedelstenen in de onweerstaanbare kleuren van lapis lazuli, turkoois en amethist. Tegen de muur staat een ingelijste elpeehoes van de singer-songwriter Donovan als koning der hippies, in een bootje in de slotgracht van Bodiam Castle. Wear you love like heaven luidt de hoestekst. Aan de wand hangt een kleurrijk kleed, op vakkundige wijze door mijn zoon ingelijst.

Het oude donkergroen gemarmerde geldkistje van mijn ouders heeft hier een plaatsje gevonden en bevat nu andere waardepapieren: kauwgomplaatjes en ansichtkaarten van de Beatles. Er zit een rozenkrans in, die ik van mijn tante in het klooster kreeg en mij net als Maria herinnert aan mijn katholieke opvoeding. De donkerblauwe Griekse kralenketting kreeg ik van mijn oudste dochter na haar eerste buitenlandse vakantie. In een hoek van het kistje ligt eenzaam een zwijgend aapje. Zijn vriendjes horen en zien zijn aan een overdosis hiervan bezweken, in de tijd waarin ik nog niet bedacht had dat schrijven wel de stilte doorbreekt, maar het zwijgen respecteert.

Jetlag ~ 1) Bioritmestoornis 2) Gevolg van vliegen 3) Gevoel na een intercontinentale vlucht 4) Gevolg van vliegen 5) Lichamelijk ongemak 6) Ongemak door tijdsverschil bij lange vliegreizen 7) Ongemak door tijdverschil bij vliegreizen 8) Ongemak na vliegen 9) Ongemak na vliegreis 10) Ritmestoornis 11) Ritmestoornis na vliegreis 12) Slaapritmestoornis

Op zoek naar iets anders kwam ik een stapeltje brieven uit Bangkok en Sydney tegen, geschreven aan toen mijn vriendin en nu mijn vrouw, en ik ging zitten lezen. Zij brachten mij terug naar oktober 1978, naar mijn eerste reis per vliegtuig. Een jaar eerder had mijn vader samen met mijn gehandicapte zus zijn familie in Sydney bezocht en was vol enthousiasme voor de Australische manier van leven thuisgekomen. Tijdens deze vakantie had haar rolstoel geen problemen opgeleverd, ook niet tijdens de stop-over in Bangkok, en dus wilde mijn oudste broer deze reis ook wel maken.

Ik mocht mee als begeleider en nam me voor mijn broer alles te laten zien wat toeristen zonder rolstoel ook zagen, zonder mezelf te ontzien. In één van de brieven schrijf ik dat het in het hotel met de rolstoel al trap-op-trap-af gaat en dat ik er inmiddels blaren van op mijn handen heb. Ergens anders schrijf ik dat ik, balancerend met met mijn broer in mijn armen, op een kleine boot gestapt ben om hem de Floating Market te kunnen laten zien. Bij een slangenboerderij blijf ik uit solidariteit ook maar in de boot zitten, omdat ik het niet zie zitten de balansoefening nog een keer uit te voeren. Alle treden van de tempels van de liggende Boeddha, van de Boeddha’s van goud en smaragd hebben we samen beklommen om ons glimlachend te verwonderen.

Vanuit Sydney schrijf ik dat ik na veertien uur vliegen en een twee uur durende douanecontrole tot niet zoveel meer in staat ben, maar ook dat ik af en toe de behoefte heb even los te komen van mijn taak als rolstoelbegeleider en gewoon broer wil zijn. Ik schrik een beetje wanneer ik dit lees, want hier beschrijf ik al waar ik dertig jaar later keihard tegenaan zal lopen: mijn gehandicapte broer wil alleen mensen om zich heen die hem van dienst kunnen zijn. Toen ik na het overlijden van mijn moeder zei dat ik hem nooit in de steek zou laten, maar dat ik met een eigen gezin en een drukke baan geen directe rol in de 24-uurszorg ging vervullen, was het einde van onze relatie in zicht. Blijkbaar had ik een grotere behoefte aan een broer dan hij.

Noem het de jetlag van een tijdmachine, maar iedere keer als mijn gedachten terugkeren naar de jaren waarin ons gezin weliswaar niet geweldig functioneerde maar nog wel onderling in verbinding stond, voel ik me even alleen en stroomt mijn energie weg. Ik heb inmiddels geleerd hiermee om te gaan, maar misschien kan ik papieren en spullen van dergelijke emotionele waarde toch maar beter weggooien.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.