Het is natuurlijk etymologie van de koude grond, maar voor mij hangt het woord kinnesinne, ondanks zijn Hebreeuwse wortels, dicht tegen het Engelse next of kin aan, dat naaste bloedverwanten betekent. Wanneer je dit combineert met het eveneens Engelse woord sin oftewel zonde, kom je precies uit bij jaloezie, een van de zeven hoofdzonden. Want mijn twee oudere broers zijn de mensen die mij het meest jaloers konden maken, die mij het diepst konden raken.

Jaloezie ontstaat in een situatie van onmacht, wanneer je niet krijgt wat je zou willen hebben en je moet toezien hoe dit een ander wel te beurt valt. Daarmee is jaloezie voor mij ook bijna een jeugdzonde, want nooit heb ik me meer onmachtig gevoeld dan in de jaren waarin ik ook het relativeren nog niet onder de knie had. En ik ben hierin blijkbaar niet de enige, gezien het succes van een programma als Het familiediner.

Wat benijdde ik mijn één jaar oudere broer, toen hij op schoolreis naar Londen ging. Hij wel, maar ik niet. En mijn afgunst werd nog groter toen hij thuiskwam in een T-shirt met daarop de Union Jack met in een cirkel eromheen de naam Chigwell Grange, de locatie waar de school voor die week onderdak had gevonden. Helaas was ik een paar maten groter dan hij, zodat stiekem zijn shirt aantrekken geen optie was. Ik had er graag een fikse ruzie voor over gehad om me een dag onderdeel te voelen van Swinging London.

Maar het werd nog erger. De kanonnen, die voor de Tower of London staan, kende ik van het hoesje van A well respected man van de Kinks. Drummer Mick Avory en gitarist Dave Davies zaten op de loop van zo’n kanon, terwijl frontman Ray Davies en bassist Pete Quaife er achter stonden. Dit was onmiskenbaar Londen, want op de achtergrond was de Tower Bridge zichtbaar en ik droomde ervan deze brug ooit in het echt te zien, om bovenin een rode dubbeldekker te zitten en kleren te kunnen kopen in Carnaby Street. En nu lag er op de eettafel een foto van mijn broer bij datzelfde kanon en, alsof dat nog niet genoeg was, hij was ook nog een avond in de Marquee Club geweest, waar op 12 juli 1962 het allereerste optreden van de Rolling Stones geweest was. Groen van jaloezie was ik.

Kinnesinne ~ 1) Afgunst 2) Haat 3) Jaloers 4) Jaloezie 5) Kif 6) Na-ijlen 7) Nijd 8) Volkse uitdrukking voor jaloezie

Mijn oudste broer studeerde al, ik zat in de vierde klas. Een jaar na Woodstock werd in Rotterdam het Holland Pop Festival georganiseerd, volgens de flyer een drie dagen durend festival in de open lucht, met kamperen in een eigen tentje of slapen onder een overkapping. Het kamperen was gratis, de medische verzorging ook. Er kwamen boetieks, een kunstmarkt, goedkoop eten en drinken, een filmprogramma en je kon zwemmen in de Kralingse Plas. NEEM JE SLAAPZAK MEE stond er ten overvloede. Het programma opende op vrijdag direct met de groep die ik zo graag wilde zien optreden: Jefferson Airplane, met zangeres Grace Slick. Maar ook de Byrds kwamen, Canned Heat en Fairport Convention. Daar wilde ik natuurlijk bij zijn.

In de voorverkoop kostte een kaartje 35 gulden, maar zoveel geld had ik niet. De tijd was te kort om het van mijn zakgeld of met autowassen bij elkaar te sparen en dus probeerde ik het bedrag bij mijn ouders te lenen. Maar zij zagen deze zestienjarige liever veilig thuis dan tussen al die hippies in het Kralingse Bos en zeiden gedecideerd nee. Tot overmaat van ramp had mijn oudste broer wel een kaartje. Hij ging samen met een aantal studiegenoten naar het festival, en vreemd genoeg hadden mijn ouders daar geen problemen mee. Blijkbaar was hij oud en wijs genoeg en restte mij vooral jaloezie. Want jaloers was ik, ik werd er bijna door verteerd. Natuurlijk hoorde ik dat weekend op de radio de klanken van Supersister en Mungo Jerry, en zag ik op het journaal de beelden waar Nederland schande van sprak. Maar ik was er niet bij, mijn broer wel.

Zouden mijn broers wel eens net zo jaloers op mij zijn geweest als ik toen op hen?

Van mijn oudste broer weet ik het zeker, en dat zal voor mijn zus ook gelden. Want tijdens het Hollland Pop Festival was mijn broer twintig en liep hij al niet zo goed meer. Hij wist inmiddels dat hij drager was van een erfelijke spierziekte en dat hij dit lot deelde met mijn zus van dertien. Dat beiden in een rolstoel zouden komen en dat mijn zus geen kinderen wilde krijgen, was toen nog niet duidelijk, maar hun toekomst zag er niet erg rooskleurig uit. Natuurlijk zijn ze jaloers op mij geweest, want ik kan lopen en ik heb vier gezonde kinderen gekregen. En soms is dat besef genoeg om nooit meer jaloers te willen zijn.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat  bij Martha een link achter naar je eigen blog.