Mijn studententijd liep parallel aan de opkomst en ondergang van de Eagles. De Rijksuniversiteit Utrecht bracht mij naast nieuwe kennis ook een nieuwe vriendenkring. Iedereen had zijn eigen muzikale voorgeschiedenis en dit kwam in dat magische eerste jaar allemaal samen. Binnen een paar maanden van tien beschikbare elpees naar honderd: mijn muzikale horizon verbreedde zich sneller dan mijn academische inzichten. David Bowie bleek meer te zijn dan Major Tom, Neil Young veel meer dan een kwart Crosby, Stills, Nash & Young. Er waren ineens twee Pink Floyds: met en zonder Syd Barrett. Door al deze impulsen ontwikkelde ik een nieuwe leerstijl: een half uur geconcentreerd studeren werd beloond met het draaien van één kant van een elpee, waarna ik weer een half uur in de boeken dook. Tenminste, als ik los kon komen van de muziek en kant twee nog even kon uitstellen.

Dat najaar was Witchy woman  de eerste single van de Eagles, die de top veertig haalde. Eén van mijn etagegenoten had de elpee met dit nummer en vanaf dat moment waren de Eagles ook op mijn draaitafel een vaste waarde. De volgende elpees kocht ik direct zelf, want via de wekelijkse aanschaf van één of twee langspeelplaten bouwde ik zeven jaar lang aan een solide studieschuld. Op mijn afstudeerfeest kreeg ik van mijn broer de laatste elpee van de Eagles, met de toepasselijke titel The long run.

Luisteren naar het verleden met de kennis van nu is niet altijd plezierig. Wie kan er nog naar Gary Glitter luisteren – zo je dit al zou willen – in de wetenschap dat hij een veroordeeld pedofiel is? Zou Nick Drake ook zo breekbaar klinken, als ik niet wist dat hij waarschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd? Zou zijn kwalificatie dan misschien zeurderig zijn? Heeft Syd Barrett tussen zijn latere psychoses door spijt gekregen van zijn overdadig LSD-gebruik? Als ik naar de jonge Bob Dylan luister, hoor ik tegelijkertijd de raspende stem van de oude Bob, die op het podium zijn fans de rug heeft toegekeerd. Ik luister naar de observerende outsider en betrapt mezelf op de gedachte: zeg Bob, heb jij soms last van bindingsangst?

De documentaire History of the Eagles had ik liever niet gezien, want ik ben bang dat ik hun muziek sindsdien niet meer zo kan waarderen. Wat ik vroeger niet hoorde, hoor ik nu wel: drummer Don Henley en gitarist Glenn Frey zijn op zijn zachtst gezegd niet heel erg sympathieke mensen. Ik verdenk hen er nu van all american alfa-mannetjes van de ergste soort te zijn. Niet langer bondgenoten in spijkerbroek, maar casual geklede muzikale zakenlieden op jacht naar geld en zeggenschap. Met dit in mijn achterhoofd valt het niet mee nog langer onbevangen te luisteren naar Peaceful easy feeling of Victim of love. Ze zongen het zelf eigenlijk al: You can’t hide your lyin’ eyes, maar wisten toen nog te verhullen dat het over henzelf ging.

Nobel ~1) Aanzienlijk 2) Adellijk 3) Aristocratisch 4) Andere naam voor leeuw 5) Bekende personen en groepen 6) Beroemde Zweed 7) Bekende Zweed 8) Deftig 9) Drukletter 10) Die prijs is zeer eervol (crypt.) 11) Engels muntstuk 12) Edelmoedig 13) Edelaardig 14) Edel 15) Edel in zedelijk opzicht 16) Eerbiedwaardig 17) Engelse gouden munt 18) Fier

Punkrock maakte een einde aan de overheersing van de cocaine cowboys uit Los Angeles. Eind jaren zeventig beschouwde ik punk als een vorm van heiligschennis, maar met de kennis van nu ben ik dit anders gaan zien. Ze hadden groot gelijk, die punkers. The sound of the westcoast was saai geworden, iedereen speelde op elkaars ellenlange nummers mee en hierdoor was alles op elkaar gaan lijken. Eenheidsworst, waarin plezier en inspiratie vervangen waren door financieel eigenbelang. En zeg nu zelf: de Ramones waren toch gewoon leuk en opzwepend? Niet aftellen tot vier en dan beginnen met Sheena is a punk rocker, nee: one, two, fuck you en dan eindigen met de belofte Sheena de volgende keer nog tien seconden sneller te spelen.

Later bleek één van mijn leerlingen een enorme fan van de Ramones te zijn; fanatiek verzamelde hij alles van Joey, Johnny, Dee Dee en Tommy. Het kostte mij weinig moeite me in deze verzamelaar te verplaatsen en in een vrijgevige bui gaf ik hem mijn enige Ramones-single: Blitzkrieg bop, ooit voor twee gulden gevonden in de opruimingsbak van een platenwinkel. Dit gebaar zou ik al lang vergeten zijn, als ik niet vorige maand op Marktplaats een advertentie zag staan, waarin iemand precies voor deze single  honderd euro bood. Sinds dat moment vraag ik mij af, of mijn nobele daad hiermee ook in waarde is gestegen.

Eén van mijn kleinzoons draagt een T-shirtje met het logo van de Ramones; misschien heeft mijn dochter het stiekem wel voor mij gekocht. Natuurlijk moest ik dit manneke kennis laten maken met de bron van zijn  shirt en ik zocht voor hem de digitale versie van de Blitzkrieg bop op. De kleine man luisterde aandachtig naar de snoeiende gitaren van het intro en had na de oproep Hey! Ho! Let’s go! maar drie woorden nodig om zijn luisterervaring kernachtige samen te vatten: Opa boem boem!

Mijn nobele gebaar van honderd euro is die middag onbetaalbaar geworden.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.