Ben ik lui? Hierop ga ik zelf natuurlijk geen bevestigend antwoord geven, maar zeker is dat ik moeilijk aan de slag raak als mijn motivatie hiervoor ontbreekt. Voor dwang van anderen ben ik allergisch, dus in dergelijke gevallen moet de dadendrang geheel uit mezelf komen en hiervoor heb ik in de loop van de tijd tenminste drie systemen ontwikkeld. Hierbij laat ik zelfdiscipline nog even buiten beschouwing, maar ik kom daar straks op terug.

Er zijn dingen die ik doe met als enige motivatie dat ik ze dan morgen niet hoef te doen. Geheel in lijn hiermee kan ik er de volgende dag dan blij om zijn dat ik dat klusje gisteren al gedaan heb en nu de tijd aan mezelf heb.

Het oudste voorbeeld hiervan is mijn puberale invulling van de aloude katholieke zondagsplicht. Natuurlijk moest ik ’s zondags naar de kerk, maar het moment hiervoor mocht ik zelf kiezen, geloven was bij ons thuis geen gezamenlijke beleving. De vroegmis, de hoogmis, een mis om half twaalf of tenslotte de zondagavonddienst, het maakte mijn ouders niet uit.

Wie deelneemt aan de zondagsmis op zaterdagavond vervult ook de zondagsplicht staat in de katholieke canonieke wet te lezen, en al snel kreeg de dienst aan het begin van de zaterdagavond mijn voorkeur. Die mis was kort en zonder opsmuk, en je kon hem nog wat inkorten door bij de communie niet naar voren te lopen maar naar achteren, naar buiten. Het was tijdens deze dienst altijd druk in de achterste kerkbanken, want ik stond niet alleen in het afraffelen van mijn plicht. Ook mijn vrienden vonden het een goed idee.

Een andere methode om aan de slag te geraken is mezelf voor het blok plaatsen. In een bepaalde klus heb ik nog geen trek, maar binnenkort moet het toch gebeuren en dus doe ik alvast een kleine inspanning, die de A wordt waarop ik dan wel B moet zeggen.

Alles wijst erop dat Kerst dit jaar vroeg invalt en dan moet de kerstboom weer opgetuigd worden, een taak waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb. Aan de ene kant doe ik het graag, maar aan de andere kant weet ik dat het mij uren gaat kosten, want ik word hierbij geplaagd door twee persoonlijke eigenschappen: ik ben een perfectionist en ik werk graag alleen.

Afgelopen week heb ik bij een webwinkel acht vogeltjes op clip besteld, want de drie die ik al heb zitten verloren op hun kersttak en hebben behoefte aan gezelschap. Nu moet ik straks de kerstboom wel van zolder halen, want anders zou deze bestelling nergens op slaan. De drempel is al wat lager komen liggen.

Een derde modus operandi wordt gevormd door variabele omstandigheden, met name het weer. Als er voor morgen regen voorspeld wordt, kan ik beter vandaag de barbecue van gisteravond opruimen. Want ervaring heeft me geleerd dat het schoonmaken van een natgeregende barbecue een vies klusje is.

Planten in een droge tuin water geven laat zich niet uitstellen tot de ochtendzon en als het morgen gaat sneeuwen kan ik beter vandaag boodschappen doen. Vreemd genoeg ben ik niet allergisch voor deze vorm van dwang, waarschijnlijk ervaar ik het weer als een hogere macht die geen ruimte laat voor discussie.

Focus = 1) aandachtspunt 2) brandpunt 3) concentratie op bepaald punt 4) model van Ford 5) Nederlandse symfonische rockgroep, opgericht eind 1970 door Thijs van Leer en Jan Akkerman

Dit-is-de-tijd-van-doen dreunt een televisiereclame, maar omdat ik al voor van alles en nog wat verzekerd ben, heb ik het daar niet druk mee. Nee, dit is juist de tijd van zelfdiscipline, van mezelf inhouden en niet op bezoek gaan, de tijd van alweer een schoon mondkapje en voor de hele week eten in huis halen.

Met mijn zelfdiscipline zit het overigens wel goed, het strikte katholieke onderwijs en de onwrikbare regels van thuis heb ik geïnternaliseerd tot een strenge stem in mijzelf, die mij zelden tot de orde hoeft te roepen. Uiteindelijk doe ik wat ik moet doen, en om de eer aan mijzelf te houden heb ik hier dus een heel scala aan sluiproutes voor ontwikkeld.

Hoe dan ook, deze tijd vraagt om focus, en zonder de spreekwoordelijke stip aan de horizon valt het niet altijd mee scherp te blijven. Toch handhaaf ik graag een dagritme en probeer ik de dagen hun eigen kleur te laten houden. Nog even en dan wordt in deze nieuwe lockdown maandag opnieuw wasdag, dinsdag marktdag, woensdag gehaktdag, donderdag supermarktdag en eten we op vrijdag weer vis. Zaterdag ligt de krant op de mat en lezen we in stilte de ochtend voorbij en op zondag kijken we in de agenda voor de komende week om te constateren dat deze leeg is en het morgen weer gewoon wasdag is.

En door dit alles heen schrijf ik om mijn hoofd leeg te maken, en schilder ik om mijn zonnige kant in leven te houden. Met blokken en kleurrijke strepen vul ik mijn doeken, met patronen die mij terugbrengen naar de zomer en de zee, naar windscherm en zonwering, naar badlaken en strandtas.

Het zijn de vormen van verlangen en vrijheid, die mijn hart op saaie en sombere novemberdagen warm en gelukkig maken. Zelfdiscipline is hierin totaal overbodig, ik hoef geen dadendwang te forceren en wat ik vandaag doe, kan ik morgen rustig weer doen. Nee, lui ben ik niet, hooguit selectief actief.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.