De A20 tussen Rotterdam-Alexander en Vlaardingen-West had geen geheimen meer voor me, want in de afgelopen vijfentwintig jaar was ik er iedere werkdag te vinden. Ik wist precies waar ’s ochtends de files begonnen, waar ik wat harder kon rijden, waar ik beter de linker rijstrook kon nemen en waar de rechter rijstrook het meest opschoot. Als ik ’s ochtends een uur voor tijd wegging, kwam ik gemiddeld twee keer per jaar te laat en daar had ik vrede mee, want ik was niet van plan meer dan de dubbele reistijd te nemen om iedere dag op tijd te zijn.

Natuurlijk waren er in de loop der jaren vaste rituelen ontstaan. Tussen opstaan en het huis verlaten zaten vijfenveertig minuten, waarin ik mij waste en aankleedde, naar beneden ging en koffie zette, twee boterhammen at en mijn brooddoos voor tussen de middag vulde. Soms zette ik nog even de televisie aan, maar doorgaans had ik aan de stilte en mezelf genoeg. Er was een tijd, waarin de sleur van het klaarmaken van mijn lunch mij zo tegenstond, dat ik besloot dit over te slaan en mijn heil in de schoolkantine te zoeken. Maar na een half jaar broodjes gezond, broodjes kroket, broodjes kipcorn of tosti’s gegeten te hebben, kwamen deze mijn neus uit en pakte ik de zuinige oer-Hollandse gewoonte maar weer op.

In de auto zette ik Radio Rijnmond aan, want dan pas was het moment gekomen dat ik benieuwd was naar de filemeldingen van die ochtend. En ik had tijd genoeg om die tot mij te nemen, want iedere dag was het weer de vraag hoe snel ik Krimpen aan den IJssel uit zou zijn. Niet alleen stroomt heel Krimpen ’s ochtends leeg, ook de Krimpenerwaard moet de oude, smalle Algerabrug passeren en het is in al die jaren niet gelukt om tot een tweede oeververbinding te komen. Eenmaal aan de overkant nam ik een vreemde, maar doorgaans rustige route door Capelle aan den IJssel om bij Rotterdam Alexander in te voegen op de A20 en mijn plaats in de ochtendspits in te nemen.

Natuurlijk had ik altijd muziek bij me, want na de filemeldingen ging de radio uit. Eerst waren dat cassettebandjes met het beste uit de jaren zestig en zeventig, die ik zelf ooit opgenomen had en ervoor zorgden dat ik de muziek van de jaren tachtig toch niet heel erg meekreeg. Maar later was er natuurlijk de cd-speler, en ik had inmiddels cd’s genoeg om thuis iedere ochtend weer een verantwoorde keuze voor onderweg te maken.

Op sombere dagen stemde ik in met Leonard Cohen of Neil Young, op vrolijke dagen ging met Roxy Music of J.J. Cale de zon op. En als ik niet precies wist hoe ik me voelde, waren er altijd de Beatles nog. Elpees, waarvoor ik indertijd geen geld had, kocht ik alsnog op cd en zo ging ik iedere ochtend en iedere middag een uur lang terug in de tijd, totdat het schoolplein of de Algerabrug mij weer naar het heden riepen. Dan stapte ik uit mijn niemandsland en konden werkdag of gezinsleven beginnen.

Ongeluk ~ 1) ongunstige loop van omstandigheden, tegenspoed 2) noodlottige gebeurtenis, ramp, ongeval

Die eerste middag was het de akoestische Bob Dylan, die mij voor een nieuw schooljaar moest motiveren. Zo’n jaaropening vond plaats in de schoolkantine en was opgebouwd rond een kopje koffie met een gevulde koek en vakantieverhalen, gevolgd door een waslijst aan kleine en grote veranderingen ten opzichte van het vorige schooljaar. Nieuwe collega’s werden voorgesteld en in het postvakje lag het nieuwe rooster, waarover ook dit jaar weer gezegd werd dat het een hele klus geweest was en dat het echt niet beter kon. En uiteraard was er sectieoverleg, dat al snel ontaardde in een klaagzang over onzinnige onderwijsvernieuwingen.

Ondanks dat het nog geen drie uur was, gaven de matrixborden bij Schiedam aan dat er verderop een file aan het ontstaan was. Misschien stond de brug bij de Spaanse Polder open. Ik ging naar de linker rijstrook, liet mijn gas los, reed onder de spoorweg door en minderde vaart in de bocht bij het station van Schiedam. En toen gebeurde het.

Alsof deze zojuist door een kanon was afgevuurd, schoot mijn auto zo hard naar voren dat de rugleuning van mijn stoel brak, mijn bril van mijn hoofd viel en ik me in horizontale positie bedacht dat ik van achteren aangereden moest zijn en nu alleen maar kon wachten op de botsing met de auto voor mij. Die klap liet niet lang op zich wachten en gedurende een paar tellen was het enig wat ik kon denken: shit. Shit, shit.

De overlevingsmodus liet niet lang op zich wachten. Ik vond mijn bril op het dashboard en wilde zo snel mogelijk de auto uit, maar het portier klemde. Nog nooit ben ik zo blij geweest met mijn negentig kilo, want met een stevige bodycheck ging de deur gelukkig open en stapte ik, alsof ik dat wekelijks geoefend had, tussen de veilige vangrails. De auto was total loss, daar had ik geen schade-expert voor nodig, maar de cd-speler deed het nog en ik hoorde Bob Dylan Don’t think twice, it’s allright zingen. En daar in de middenberm van de A20, bij hectometerpaaltje RE 26.0, bedacht ik me dat het leven zo voorbij kon zijn en dat ik misschien toch iets meer in het heden moest gaan leven.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.