De vier schoorstenen op het robuuste bakstenen gebouw herkende ik onmiddellijk, maar dit was de eerste keer dat ze in kleur waren. Waar ik ze eerder gezien had wist ik niet meer, maar vergissing of verwarring waren uitgesloten, daarvoor was het industriële gebouw te imposant.

Door de hoes van Animals van Pink Floyd werd ik verliefd op Battersea Power Station. Eigenlijk is het een lelijk gelige foto van een industrieel complex met vier witte schoorstenen, onder een vieze wolkenlucht. Tussen de voorste twee pijpen zweeft een groot varken, een van de dieren waaraan de plaat zijn titel ontleent. Aan de linkerkant is nog net een brug zichtbaar en op de achterkant van de klaphoes ontvouwt zich het panorama van wat Londen moet zijn. De schaduw, die op de kolencentrale valt, neemt een groot deel van de diepte weg, zodat alleen de hoogte van de schoorstenen duidelijk maakt dat het gebouw een voor- en een achterkant heeft. Het geheel ziet er  onheilspellend intrigerend uit. Hier wil ik meer van weten.

Toch heb ik sinds dat moment in 1977 al meer dan tien gelegenheden voorbij laten gaan om het gebouw met eigen ogen te bekijken, waardoor het bovenaan staat op mijn lijst van plaatsen, waar ik graag naar toe wil, maar waar mijzelf op de een of andere manier nooit toe kan brengen. Ik zou graag het zebrapad van Abbey Road eens oversteken, of op Savile Row reikhalzend kijken naar het dak van het voormalige Apple-kantoor, met in mijn hoofd  de live versie van Get back uit de rooftop performance van de Beatles. Maar ik doe het niet, en wat is makkelijker dan dit mijn reisgenoten te verwijten? Vrouw en kinderen willen wel mee naar Tower Bridge, Leicester Square, Carnaby Street of Portobello Road, maar een zebrapad in St John’s Wood is toch echt een paar metrohaltes te ver. Laat staan een inmiddels gesloten kolencentrale bij Chelsea Bridge.

Waarom ga ik er dan niet in mijn eentje naar toe? Mijn meest geloofwaardige excuus is  dat ik bij al mijn andere bezoeken aan Londen in functie was, begeleider bij een buitenlandse excursie van mijn school. Dat is altijd spannend, want je weet van tevoren nooit wat het post-puberale brein deze keer gaat verzinnen. Leerlingen, die voor het eerst van huis lijken te zijn en zich aan je vastklampen, zijn nog de minst gevaarlijke, die raak je voorlopig niet kwijt. Daarnaast zijn er natuurlijk de bekende risicoleerlingen, de bierdrinkers en de blowers, maar zij zijn doorgaans van tevoren goed in te schatten en met een pakket dreigende maatregelen nog wel in de hand te houden. Gevaarlijker zijn de buitenbeentjes, die zich niet mogen aansluiten bij hun klasgenoten en op eigen kompas snel de weg kwijt zijn. Meidengroepjes, die bij vertrek nog elkaars beste vriendinnen lijken te zijn, maar onderweg in ruzie uiteenvallen, elkaar vervolgens in de steek laten en hopeloos verdwalen.

Vertraging ~ 1) Oponthoud 2) Protractie 3) Ralenti 4) Retardement 5) Retardering 6) Retardatie 7) Rem 8) Relaxatie 9) Remming 10) Stagnatie 11) Stremming 12) Uitstel 13) Verlating 14) Verwijl

Veruit de gevaarlijkste groep zijn de ogenschijnlijk normale leerlingen, die goed opgevoed zijn en die op school nooit voor problemen zorgen. Kortom, leerlingen die je vertrouwt. En toen wij in dat gedenkwaardige jaar als begeleiders bij de bus stonden te wachten, waren alle aangeschoten bierdrinkers, boze meiden en eigenaardige eenlingen keurig op tijd terug, maar ontbraken er drie aardige en goed opgevoede jongens. Mobiele telefoons waren er nog niet en dus was dit drietal spoorloos. Na drie kwartier vertrok de bus, want in Harwich lag de nachtboot op ons te wachten.

Een moeilijke beslissing, drie leerlingen achterlaten in een grote vreemde stad. Waar lag onze verantwoordelijkheid? Mijn collega-begeleider en ik kozen voor de meerderheid, zetten deze leerlingen  zonder begeleiding op de nachtboot en zochten in de buurt van de vertrekhal een slaapplaats met telefoon. Twee uur en dertig Engelse ponden verder kwam uit Nederland het verlossende woord: ons trio was vergeten waar vandaan de bus vertrok en hadden op eigen verzoek de nacht in een cel doorgebracht. Onder politiebegeleiding waren zij op de boottrein gezet en met een halve dag vertraging bereikten we gezamenlijk Hoek van Holland.

Het was geen prettig vooruitzicht om bij aankomst de ouders onder ogen te moeten komen, want hadden wij niet gefaald als begeleiders? Geheel tegen de verwachting in stonden er drie ouderparen met een bosje bloemen te wachten. Eén van de vaders stelde ons gerust met de ouderwets relativerende woorden: Maken jullie je geen zorgen, ik ken mijn zoon. Vroeger was ik net zo’n grote druiloor als hij.

Nog even terug naar Battersea. Onlangs zag ik een documentaire over de rockopera Quadrophenia van de Who, uit 1973. In het boekje bij de originele elpee staat een foto van de hoofdpersoon Jimmy op zijn scooter, met op de achtergrond een walmende kolencentrale. Daar kende ik Battersea Power Station dus van.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.