Omdat ik geboren ben op de dag waarop Mick Jagger zijn tiende verjaardag vierde en J.J. Cale zestig jaar later overleed, ben ik dus midden in de zomer jarig. Je verjaardag vieren in de zomervakantie heeft grote voordelen. Of je bent zelf weg, of het merendeel van familie en vrienden is weg, zodat het nooit te druk wordt op je feestje. Bovendien is de samenstelling van de visite ieder jaar weer anders, waardoor de kans op het ervaren van een déjà vu klein is.

Volgens Freud is dit fenomeen een mechanisme om angst, veroorzaakt door onderdrukte herinneringen, te verminderen. Je hebt het al eens eerder meegemaakt, dus waarom zou je bang zijn? Kijk, met zo’n verklaring kan ik wat, want aan de ene kant erkent dit dat ik de blijkbaar minder goede herinneringen aan visites verdrongen heb, en aan de andere kant vertelt mijn onderbewustzijn me dat ik als ervaringsdeskundige niet bang hoef te zijn voor een overdosis familievreugde.

Met mooi weer jarig zijn betekent ook, dat je de tuin in kunt. Geen volgepakte huiskamer met een ratjetoe aan stoelen, die alle doorgangen versperren en de eens zo gezellig ingerichte huiskamer veranderd hebben in een poolse landdag. Aanzwellend geroezemoes, beslagen ramen en een aanrecht vol glazen en koffiekopjes, die de vaatwasser nog niet gehaald hebben. Op tafel lege bierflesjes en flessen met een staartje wijn, op de grond platgetrapte chips en kruimeltjes toast.

Nee, buiten is het anders. Als het tuinameublement, aangevuld met campingstoelen, de doorgang verspert, kun je de wc nog altijd via border of grasrand bereiken. Ramen beslaan niet, het geluid kan weg en de chaos in de keuken is hier vandaan onzichtbaar. Lege bierflesjes gaan direct de krat in, lege wijnflessen in het kistje voor de glasbak. Mors rustig op de tegels, die kunnen er tegen. En de buren? Tien tegen één dat die op vakantie zijn; anders volgend jaar wel.

Visite ~ 1) Aanloop 2) Bezoeker 3) Bezoek 4) Bezoek van de dokter (crypt.) 5) Doktersbezoek (crypt.) 6) Gasten 7) Huisbezoek 8) Huisbezoek (fr.) 9) Hit van lenny kuhr 10) Iemand die op bezoek is 11) Opwachting 12) Persoonsbenaming 13) Ziekenbezoek

Op mijn negentiende verjaardag werd ik ’s ochtends wakker in een kleine puptent op een camping in de buurt van Stonehenge . Die zomervakantie was qua tijd een soort niemandsland, want het eindexamen had het verleden afgesloten, terwijl mijn universitaire toekomst nog niet begonnen was. Als hippies zonder geld konden leven, dan konden wij, een schoolvriend en ik, met tweehonderd gulden op zak toch makkelijk een maand in Engeland doorbrengen? Drie weken waren inmiddels voorbij, warm eten en een lekkere kop koffie nog slechts een vage herinnering aan thuis, maar we hadden het prima naar onze zin. In onze laatste week gingen we immers naar Londen. Londen! Misschien al ietsje minder swinging dan vijf jaar daarvoor, maar voor ons nog steeds the place to be.

Het zat mee, die verjaardag. Een vriendelijke huisvader uit Birmingham bracht ons van de camping naar Stonehenge, waar we nog een uur moesten wachten omdat het hek op slot zat. De beheerder van de sleutel tot het neolithisch monument had zich blijkbaar verslapen. Grote stenen in een grote vlakte, maar na een uur hadden we het wel gezien.

Met onze duim omhoog stonden we bij de uitrit van het parkeerterrein, toen er een volkswagenbusje met een Duitse kentekenplaat stopte. Twee hippies vroegen ons of we mee wilden rijden naar Londen.  Bitte sehr, danke schön! Het interieur van het busje overtrof onze stoutste verwachtingen: de achterste banken waren er uitgehaald en er was een houten vloertje gelegd, bedekt met smyrna kleden en veelkleurige kussens. De bus rook naar patchouli en wierook. Zitplaatsen waren er dus  niet voor ons, we lagen languit en lekker zacht op kleden en kussens. Gründlichkeit in een eigentijds jasje. Om ons heen liep een jong poesje en we vroegen ons af of je zo’n beestje makkelijk door de douane kon krijgen. Als verjaardagscadeau zetten onze Duitse vrienden ons midden in Londen af, voor het beeld van Eros op Piccadilly Circus.

Dertig jaar later vierde ik mijn verjaardag op een camping in Zuid-Frankrijk. Het was warm en de visite zat had natuurlijk hun eigen campingstoelen meegenomen. Een gemengd gezelschap van oude bekenden, die net als wij de afgelopen zomervakanties hier doorgebracht hadden, en nieuwe vrienden voor één vakantie. Ook nu stond de tijd even stil, want Nederland was ver weg en de enige deadline, die er te halen viel, was de weekmarkt in het dorpje verderop. Bij zo’n verjaardagsfeest hoort natuurlijk iemand met een gitaar, en het mooiste verjaardagscadeau van dat jaar was de zwak-alcoholische versie van de Byrds-klassieker You ain’t going nowhere. Nee, dat waren we voorlopig ook niet van plan.

De avond erop zat ik in het donker op de veranda voor mijn huisje te luisteren naar één van mijn andere verjaardagscadeaus. Don’t wait for the good times to come, we’ve got them right here zong J.J. Cale me toe. Hij had helemaal gelijk, maar zijn gelijk was van korte duur.

Twee weken later ging de schoolbel.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.