Achteraf bekeken waren de eerste maanden van het afgelopen jaar te vergelijken met het brede strand vlak voor de tsunami. De feestdagen waren achter de rug en ik was weer begonnen aan een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden. Alles leek gewoon en mijn oude leventje zette zich voort.

Ik vulde mijn dagen met schrijven en schilderles, met zwemmen en af en toe een boodschapje. We hadden nog niet besloten waar we dit jaar op vakantie zouden gaan, maar de reisgidsen waren wel binnen en de voorpret was begonnen. Het zag er allemaal goed uit en we lachten om die Chinezen met hun vleermuisvirus en hun mondkapjes.

Eind februari vlogen we naar onze dochter in Barcelona en inmiddels was wel duidelijk dat er met het nieuwe virus niet te spotten viel. Minister Bruins had live op televisie een briefje aangereikt gekregen, waarop stond dat het coronavirus ook Nederland bereikt had en dat de eerste patiënt in een ziekenhuis in Tilburg was opgenomen.

Ook Barcelona kende inmiddels twee gevallen van besmetting en we waren er niet helemaal zeker van of deze reis wel een goed idee was geweest. Vooral in de metro voelden we ons ineens kwetsbaar en keerden iedereen de rug toe. Thuisgekomen telde ik de dagen en was blij dat ik na anderhalve week kon constateren dat ik niets aan het tripje had overgehouden.

In Brabant en Limburg was het carnaval alweer voorbij, in Noord-Italië ging de après-ski nog even door en zangkoren deden waarvoor ze zijn opgericht: repeteren en zingen. Fans van Atalanta reisden op 19 februari massaal naar Milaan voor de thuiswedstrijd van hun ploeg tegen Valencia, dronken samen bier, juichten en vierden na de 4-1 overwinning feest.

Nog geen maand later konden de crematoria in Bergamo de lichamen van de aan corona overleden bewoners niet meer aan en moest het Italiaanse leger ingezet worden om de vele doden te bergen.

De eerste coronagolf raakte ook Nederland keihard en vanaf donderdag 12 maart begon onze intelligente lockdown, een isolement dat we zestig dagen zouden gaan volhouden. Met dank aan onze kinderen, die boodschappen voor ons deden en op veilige afstand bleven.

Voorzichtig liepen we in de lentezon onze rondjes, het was mooi weer en we zagen dat leerkrachten op de ruiten van de basisschool een boodschap aan hun thuiszittende leerlingen hadden geplakt: We missen jullie! De kinderen zelf kleurden ondertussen met stoepkrijt de trottoirs en tekenden hartjes naast hun bemoedigingen Houd vol en Zorg voor elkaar.

Eerlijk gezegd bleef corona ver bij ons uit de buurt. We zagen op televisie wel de indringende Frontberichten en luisterden naar de waarschuwingen van onze dochter, die in een ziekenhuis op de IC werkt. Maar persoonlijk kenden we niemand die ziek geworden was of erger, niemand in de familie of in de straat werd getroffen. Ons gevoel ging een beetje tegen de statistieken in, corona leek toch eigenlijk iets voor anderen. Wij hielden ons keurig aan de regels en hadden nergens last van.

Transparant = 1) doorschijnend 2) doorzichtig 3) helder

Dat is in deze tweede golf wel anders geworden, juist nu de dagkoersen van Ernst Kuipers, voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg, een wat gunstiger beeld laten zien. Gevoel en statistiek zijn alweer geen goede vrienden van elkaar.

Kinderen van kennissen kregen corona. De tuinman, die vorige week verderop in de straat nog een tuin winterklaar had gemaakt, lag ineens in Almelo in het ziekenhuis. Ons dorp kreeg een slechte naam, omdat enkele kerken zich door de grondwet gesteund voelden om het aantal bezoekers per dienst niet terug te brengen naar dertig. De regionale cijfers kwamen in het rood en de wekelijkse gang naar de supermarkt leek ook met een mondkapje een hachelijke onderneming geworden.

Corona drong onze kleine kring binnen. Eerst werd onze jongste dochter ziek, testte positief en dus moest het hele gezin in quarantaine. Ziek zijn met twee jongens van drie en zeven om je heen is een hele opgave, want naar school of buiten spelen is er niet bij. Corona is een bitch, zei onze dochter, want zo beroerd had ze zich nog nooit gevoeld.

Een paar dagen later begon onze oudste dochter onheilspellend te hoesten en reed al behoorlijk ziek naar de teststraat. Ook zij bleek positief. Ziek zijn als alleenstaande moeder, met drie kinderen tussen de zeven en de vijftien, is een nog grotere opgave. En wie ging de honden uitlaten? Beklemd vroegen ons af wat er met de kinderen zou gebeuren, als hun moeder opgenomen moest worden. Wat zouden opa en oma buiten de anderhalve meter kunnen doen?

Dat scenario heeft zich gelukkig niet uitgerold, bij de dochters lijkt het dieptepunt van de ziekte voorbij. Voor de komende tien dagen bestaat onze bijdrage vooral uit videobellen en boodschappen bezorgen, naast nog meer proberen zelf gezond te blijven. Het is vechten tegen een onzichtbare tegenstander en hopen op een goede afloop.

Kwaliteitszorg ontstond pas, toen het leveren van kwaliteit niet meer vanzelfsprekend was. De afgelopen weken werd in de politiek en bij de sociale media de roep om transparantie regelmatig gehoord. Ik begrijp dat wel. Als het echte nieuws al zo verontrustend is, zit niemand op fake news te wachten.

Daarnaast weten wij allemaal dat aan de ene kant de verre toekomst per definitie onzeker is, en daarom willen we een zo’n scherp mogelijke blik op het heden en de nabije toekomst. Maar het coronavirus vertroebelt de blik en heeft onze autonomie, en daarmee onze zekerheid, aangetast.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.