Met iets weggooien heb ik doorgaans niet veel moeite, maar soms speelt de opgebouwde emotionele waarde van het object mij parten. Vanmiddag heb ik mijn oude en versleten badlaken weggedaan en het is geen gemakkelijk proces geweest. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Heel wat jaren geleden gingen we met het hele gezin op vakantie, in een gehuurde tent kamperen in de Dordogne. Natuurlijk had die camping een zwembad en dus moesten de zwemspullen in orde zijn. Badkleding groeit niet met kinderen mee en was dus al regelmatig vervangen door nieuwe badpakken en grotere zwembroeken, maar onze badlakens waren ondertussen een armoedige verzameling van verwassen en ontkleurde doeken geworden. Het was de hoogste tijd voor iets nieuws.

En dus kocht ik op het winkelcentrum vijf effen badlakens in de kleuren rood, oranje, donkergroen, mintgroen en cognacbruin. Op ieder badlaken stond een maritiem symbool: een anker, drie zeemeeuwen, een zeemansknoop, een scheepsroer en een windroos. De meisjes kozen rood, oranje en mintgroen, mijn zoontje kreeg het donkergroene exemplaar en mij restte de cognackleurige handdoek met windroos. Mijn vrouw had overigens al een prima-de-luxe badlaken, dus zij hoefde niet te kiezen.

Vijfentwintig jaar was deze handdoek mijn trouwe zwemvriend, die wekelijks meeging naar het zwembad en jaarlijks op een camping aan de waslijn naast de tent hing. De kinderen groeiden op, wilden niet meer mee op vakantie en verlieten één voor één het ouderlijk huis. Ze namen hun eigen badlaken mee, mintgroen vertrok zelfs naar Spanje, maar mijn cognackleurige metgezel bleef aan mijn zijde.

Hij trotseerde het grijze zand van het Noordzeestrand, beschermde mijn schouders tegen de Franse middagzon en droogde me af na die zwemtocht van twee kilometer. Hij was in de buurt toen ik door de haven van Rotterdam zwom en in het heldere Griekse zeewater naar de bodem dook. Zijn gezelschap werd mij veel waard en niet in de minste plaats omdat ons gedeelde verleden terugging naar de tijd dat de kinderen nog klein waren.

Geluk ~ 1) Als alles goed gaat 2) Bezit verwerven 3) Bof 4) Buitenkans 5) Buitenkansje 6) De geluksgodin 7) Fortuin 8) Gelukkig zijn 9) Gelukkigheid 10) Gemoedstoestand 11) Gunstig toeval 12) Hangertje 13) Hazard 14) Heil 15) Het valt mee 16) Kans 17) Mazzel 18) Meeval 19) Meevaller 20) Meevallertje 21) Onverwacht gebeuren

Het laatste jaar moest ik met lede ogen aanzien dat hij sleets werd. Zijn einde naderde, het ging niet goed met zijn vochtinname, er vielen gaatjes in hem, er schoten ladders in de badstof en zijn randen gingen rafelen. Natuurlijk schaamde ik me niet voor hem, maar ik zag wel hoe moeilijk hij het had. Steeds slechter kwam hij uit de was en aan het wasrek was hij geen schim meer van het schitterende doek, dat hij ooit geweest was. Afscheid nemen werd onvermijdelijk en was slechts een kwestie van tijd.

Het kopen van een nieuwe handdoek voelde een beetje als verraad, alsof je een puppy aanschaft terwijl je oude hond nog in zijn mand ligt te vegeteren. Maar het was de kleur die mij over de streep trok, lichtpaars en nog net niet de kleur van de rouw. Het was ook het laatste exemplaar in de winkel, zodat ik toch een beetje het gevoel had iets goeds te doen door me over dit eenzame exemplaar te ontfermen. Ik kreeg hem mee in een lichtbruine papieren tas, die in het slotakkoord nog goed van pas kwam.

Nog eenmaal nam ik mijn oude en allang niet meer cognackleurige badlaken mee naar het zwembad. Ik trok mijn zestig baantjes, deed er voor hem nog twee extra, stapte onder de douche en waste mijn haren. In de kleedkamer droogde ik me voor de allerlaatste keer aan hem af, rolde voor het laatst mijn zwembroek in hem, stopte alles in mijn sporttas en fietste naar huis. Ik hing hem in de badkamer te drogen en wachtte nog een dag. En toen was het moment daar.

Ik had al besloten hem het lot van goedkope dweil te besparen en daarom vouwde ik hem zorgvuldig op. Bij iedere vouwende beweging dankte ik hem op de Marie Kondo-manier voor al het geluk dat hij mij bezorgd had en deed mijn trouwe badlaken zorgvuldig in de papieren tas. De tas bracht ik naar de container voor restafval achterin de straat, in het besef dat hij een dezer dagen in de verbrandingsoven zou belanden. Een waardig slot tussen de elementen water en vuur.

En nu moet ik verder met mijn paarse handdoek, in de wetenschap dat alleen al de tijd ons niet zal toestaan dezelfde emotionele band te ontwikkelen. Want over nog eens vijfentwintig jaar ben ik – bij leven en welzijn – 91 jaar oud en ik denk niet dat ik dan nog iedere woensdagavond baantjes trek. En zou het toeval zijn dat ik mijn cognackleurige kameraad weg heb moeten doen in de maand waarin ik voor het eerst AOW ontvang?

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat  bij Martha een link achter naar je eigen blog.