Op de dag dat ik geboren werd, vierde Mick Jagger zijn tiende verjaardag. Of zijn buurjongen Keith Richards op zijn feestje kwam, weet ik niet. Wel dat Mick en Keith het jaar daarop beiden naar een andere school gingen en elkaar uit het oog verloren. Pas zes jaar later kwamen zij elkaar weer tegen op Dartford Station, en hervatten hun vriendschap. Het was juli 1960 en de rest is geschiedenis, zelfs voor een Beatles-fan.

Meer dan zestig verjaardagen heb ik al achter de rug, en het opmerkelijke is dat ik me veel van die feestjes wel kan herinneren, maar dat er slechts een paar zijn waarvan ik zeker weet hoe oud ik die dag werd. En met hoeveel ingehouden verwachting ik mezelf ook in mijn kinderbedje wakker gehouden heb, van mijn kinderjaren kan ik me geen verjaardag herinneren. Wel weet ik nog dat mijn oudste broer acht werd. Hij kreeg een Monopoly-spel en ’s middags mocht deze vierjarige alleen voor spek-en-bonen meedoen. Ik was de bank en mocht met goedvinden van grote broer de bankbiljetten innemen en teruggeven. Het paarse briefje van vijftig gulden was mijn favoriet.

Mijn andere broer is slechts één jaar ouder dan ik, en op zijn tiende verjaardag gingen wij na het avondeten nog even spelen op de verlaten straten van het slachthuis. Mijn vader werkte daar als keurmeester en na sluitingstijd hadden wij er het rijk alleen. Wie de bal gooide weet ik niet meer, maar ik ving hem verkeerd en brak de pink van mijn rechterhand. Op school kon ik geen pen meer vasthouden, maar volgens mijn ouders zou het vanzelf wel overgaan. Niet dus, en vanaf die dag loop ik met een kromme pink. Een verjaardag om nooit te vergeten.

Jarig ~ 1) Een jaar ouder 2) Geboortedag 3) Geboortedag gedenkend 4) Geboortedag vierend 5) Je geboortedag vierend 6) Jongensnaam 7) Verjaardag 8) Verjarend 9) Zijn geboortedag vierend 10) Zijn verjaardag vierend

Mijn eerste eigen verjaardag, die ik een leeftijd kan meegeven, is mijn negentiende. Na drie weken met een schoolvriend door Engeland en Wales gelift te hebben kwamen we dan eindelijk in Londen aan. De lift op zich was al een verjaardagscadeautje, want de twee Duitse hippies in – hoe kan het ook anders – een Volkswagenbusje zetten ons af in hartje Londen, midden op Piccadilly Circus. Het feestmaal was een hamburger bij Wimpy, waarna we naar de bioscoop gingen om de eerste tekenfilm voor volwassenen te zien, Fritz the Cat. Eindelijk was ik in Londen, en ik kon niet wachten om de kanonnen bij de Tower te zien, die ik kende van het hoesje van Set me free van de Kinks.

Ik moet nu een grote stap in de tijd nemen, want tot aan de ironische kaart, die ik van een collega kreeg toen ik veertig werd, herinner ik me weinig concrete details van jarig zijn. Mijn tweeënveertigste verjaardag daarentegen staat me nog helder voor de geest, want daar zijn foto’s van. We zijn met het hele gezin op vakantie in de Dordogne, en op één foto houden vier trotse kinderen een groot stuk gekleurd karton vast, waarop zij in het geheim hun beste wensen voor pappie geschreven hebben. Die avond zijn we uitgebreid ijs gaan eten in de kantine van de camping. Acht jaar later werd ik op weer een andere camping vijftig, en toen ik ’s ochtends de tent uitkwam, hingen er ballonnen aan de waslijn en gaven dennenappels op de grond mijn leeftijd in grote cijfers aan. Ook daar zijn foto’s van, waardoor het beeld duidelijk is: verjaardagen in het buitenland blijven door de bijbehorende vakantiefoto’s het beste hangen.

Mijn zestigste verjaardag vieren vond ik iets bijzonders, een dag die me ook zonder foto’s bijblijft. Dat hoeft overigens niet, want er zijn er die dag heel wat gemaakt: het gezin was voor één dag weer even compleet, inclusief schoonzoons en kleinkinderen. Het is mooi zo’n mijlpaal in goede gezondheid te bereiken, maar zestig worden is wel een verjaardagsfeest met een donker randje. De vijf is een zes geworden en ontkennen heeft geen zin meer: je bent ruim van middelbare leeftijd en hebt meer verleden dan toekomst. Wees nu eerlijk, je vond je eigen vader op deze leeftijd toch al een beetje een oude man. Je kinderen hebben inmiddels zelf kinderen, maar gelukkig vieren de twee kleinkinderen opa’s verjaardag zoals alleen kinderen dat kunnen. Opgewonden storten zij zich op de limonade en het gebak. En ja, natuurlijk mogen jullie vanavond opblijven. En nee, opa is nog niet echt oud.

De familiefoto van die dag is alweer meer dan drie jaar oud. Vanuit de boekenkast staan, naast deze foto, inmiddels vijf kleinkinderen in hun mooiste kleren mij lachend aan te kijken. De oudsten zijn al echte schoolkinderen, die zich inmiddels te oud voelen voor kleurplaten, maar gelukkig nog wel graag op verjaardagsvisite komen bij opa en oma.

Volgende zomer word ik vierenzestig, maar denk niet dat deze Beatles-fan er op zit te wachten die dag getrakteerd te worden op When I’m sixty-four, voor mij veruit het minste nummer van de elpee Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Ik was bijna veertien toen deze elpee uitkwam en kon me bij het horen van de tekst niets voorstellen bij vierenzestig worden. De muziek vond ik ook niet alles, en ik blij dat John Lennon het Paul McCartney’s granny shit music noemde. Nee, op mijn vierenzestigste verjaardag haal ik It’s Only Rock ’n Roll van de Rolling Stones uit de kast en skip meteen door naar het vijfde nummer: Time waits for no one … and it won’t wait for me.

Mick Jagger wordt die dag vierenzeventig.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.