De foto is gemaakt in juli 1977, tijdens onze eerste vakantie samen. In één oogopslag is te zien dat het weer niet al te best was en dat ging het de dagen erna ook niet meer worden.

Op de foto is niet te zien dat de vader van Ada, nog maar net mijn vriendin, in januari van dat jaar was overleden en dat het moeilijk was die ingrijpende gebeurtenis thuis te laten. We hadden nu zo’n acht maanden verkering en eigenlijk waren we nog druk bezig elkaar goed te leren kennen. Te midden van al het verdriet lukte dat niet altijd even goed en we hoopten dat deze vakantie ons licht en lucht zou brengen.

Op vakantie gaan, laat staan kamperen, was ons geen van beiden met de paplepel ingegoten. Zelf had ik een beetje ervaring opgedaan bij de zeeverkenners en op campings in Westenschouwen en op Vlieland, maar dat was alweer meer dan zeven jaar geleden. Er viel dus heel wat bij te leren.

Ada had de auto van haar vader overgenomen, een zilvergrijze Fiat 127. Thuis was zij de enige met een rijbewijs en dit was de meest logische oplossing. Met de zomervakantie in zicht bood de auto natuurlijk ongekende mogelijkheden. Net zoals veel van onze vrienden konden wij nu makkelijk naar Frankrijk, want daar scheen de zon altijd. Van mijn oude kampeeruitrusting restte niet veel meer dan een slaapzak en een lichtgewicht pannenset, maar een tent en twee luchtbedden konden we makkelijk lenen.

Eén van de eerste dingen, die we dat jaar leerden, is dat je in de auto toch echt een goede wegenkaart nodig hebt. Bij het plaatselijke ANWB-kantoor zaten we bij het afhalen van onze kampeerpaspoorten lang op onze beurt te wachten, en die wachttijd ontstond doordat de dames achter de balie aan bijna alle leden vòòr ons, op een gratis doorgaande routekaart, hun hele reis uitstippelden. Ook wij kregen zo’n felbegeerde kaart, maar hadden nog niet besloten waar we in Frankrijk precies naar toe zouden gaan. Wij gingen straks op eigen kompas varen.

Het werd Normandië, misschien Bretagne, want tijdens deze eerste autovakantie lieten we de Boulevard Périférique in Parijs toch maar liever links liggen. Ik wist van de mislukte geallieerde aanval op Dieppe in 1942 en kende de falaisekust bij Étretat van een schilderij van Monet, en deze twee namen waren voldoende om deze streek tot vakantiedoel te maken. Honfleur en Mont Saint-Michel klonken ook bekend en we zouden wel zien waar we uitkwamen.

Regen = 1) atmosferische neerslag 2) bui 3) depressieverschijnsel 4) hemelwater 5) meteorologische term 6) natuurverschijnsel 7) neerslag 8) weertype.

Het was bewolkt, toen we die ochtend uit Dordrecht wegreden. Tussen de Belgische grens en Antwerpen werd het tijd om te ontbijten en we kwamen erachter dat de zak met belegde broodjes nog thuis in de koelkast lag. Waarom we überhaupt besloten hadden om zes gekookte eieren mee te nemen is me nu een raadsel, maar die waren wel in de auto terechtgekomen, keurig in een daarvoor bestemd doosje van oranje plastic. Ontbijt en lunch werden stokbrood met ei, op de eerste camping werd het avondeten in Yport soep uit blik met stokbrood. Het zou geen culinaire vakantie worden.

Het werd ook geen zonnige vakantie. In Étretat was het nog droog, in het vierkante haventje van Honfleur scheen even een bleek zonnetje en hier leerden we dat je in Frankrijk geen patatje-met moet bestellen. De frites lukte nog wel, maar de mayonaise werd met een verbaasd gezicht door de uitbater ter plaatse bereid. Het was goed dat we voldoende toiletpapier meegenomen hadden.

Tussen Honfleur en Mont Saint-Michel raakten we de weg kwijt. Hier waren geen doorgaande routes meer en we beseften ons dat we toch echt een wegenkaart nodig hadden. Na een lange zaterdag bereikten we met veel omwegen Saint-Malo, waar de camping bijna leeg was en de Normandische motregen overging in Bretonse stortregen. Zaterdag werd zondag, de regen bleef vallen en we besloten, niet gehinderd door enige meteorologische kennis of informatie, om de volgende dag het binnenland in te trekken. Misschien regende het daar wat minder.

Maar ook de depressie trok landinwaarts, achtervolgde ons langs de Loire en had de camping in Orléans veranderd in een modderpoel. De laatste ochtend van die natte vakantie zaten we, met uitzicht op de prachtige kathedraal Ste-Croix, in een café op te drogen toen het hoge woord eruit kwam: Zullen we naar huis gaan?

Alleen het idee al gaf ons zoveel energie dat we anderhalf uur later op de autoroute zaten, met gemak door Parijs reden en diezelfde avond om half twaalf weer thuis waren. Toen we de volgende ochtend wakker werden, baadde de Lange IJzeren Brug over de Dordtse Nieuwe Haven in het zonlicht.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.