In dit leven laveer ik tussen gekend willen worden en anonimiteit. Natuurlijk wil ik me niet zo verdomd alleen voelen als Ciske de rat, maar door iedereen gekust en gekroond worden zoals bij Kinderen voor Kinderen is voor mij een zo mogelijk nog groter schrikbeeld. Met grote verbazing kan ik ’s avonds op de bank kijken naar al die extraverte bekende Nederlanders, wie het lachen nooit lijkt te vergaan en die elkaar in wisselende samenstelling aftroeven in gevatheid en lolligheid. Dan prijs ik me gelukkig dat ik niet mee hoef te doen en zoek ik met de afstandsbediening het virtuele gezelschap van mensen, die mij wat meer zeggen.

Sinds een jaar of tien koester ik mijn introverte zelf. Niet dat er toen iets wezenlijk veranderd is in mijn karakter, maar tot dan had ik altijd gedacht dat er iets mis was met mij, dat ik op een dag zou leren mezelf meer te geven en net zo zou kunnen worden als al die zelfbewuste, makkelijke pratende mensen om mijn heen. Dat ook ik me zou verheugen op gezellige bijeenkomsten en vol vertrouwen verjaardagen en partijtjes zou bijwonen, waarbij ik niet al na een half uur uitgepraat en leeg naar huis zou verlangen, terwijl het feest nog wel een uur of drie zou duren. Drie heel lange uren.

Anoniem ~ 1) Afzender onbekend 2) Incognito 3) Naamloos 4) Nameloos 5) Niet bekend 6) Niet getekend 7) Niet ondertekend 8) Niet te noemen 9) Niet van een handtekening voorzien 10) Onbekend 11) Ongenoemd 12) Ongetekend 13) Weekblad 14) Zonder afzender 15) Zonder naam 16) Zonder ondertekening 17) Zonder vermelding van naam

Het doet er eigenlijk niet toe of het een midlifecrisis was dan wel een burn-out, of dat ik de rekening gepresenteerd kreeg van een leven lang een rol spelen in een kostuum dat niet lekker zat. Het belangrijkste was dat ik in staat gesteld werd mezelf te resetten, mijn prioriteiten kon herschikken en een betere kijk op mezelf kreeg. Wat ik altijd had afgedaan als een paar wereldvreemde trekjes, werd de grondslag voor mijn nieuwe bestaan. Ik ging inzien dat extraversie misschien wel de maatschappelijke norm was, maar dat dit niet langer hoefde te betekenen dat ik niet aan normvervaging kon doen.

Sommige medestanders kende ik al jaren, want hoe vaak had ik niet samen met Lennaert Nijgh onze kinderdood gestorven en had ik het gevoel gehad dat Rodger Hodgson van Supertramp The logical song voor mij schreef? Net als hij was ik verantwoordelijk, praktisch, intellectueel en cynisch geworden, maar kon ik niet vertellen wie ik nu werkelijk was. Al jaren had ik een krantenartikel over de Portugese dichter Fernando Pessoa in mijn bureaula liggen, waarin vier dichtregels geciteerd werden, de openingszinnen van het bijna 150 regels lange gedicht Tabacaria.

Ik ben niets. Ik zal nooit iets zijn. Ik kan ook niet iets willen zijn. Afgezien daarvan koester ik alle dromen van de wereld.

En hoewel het gedicht vooral zeventienjarige middelbare scholieren schijnt aan te spreken, liet het mij als vijftiger ook niet los. Ik ging op zoek naar het complete gedicht en las dat het Pessoa niet lukte de kloof met de buitenwereld te overbruggen. Maar ik was nog niet te oud om te leren en had nog tijd om tot andere conclusies te komen dan hij. Ik had niet het gevoel dat ik in alles gefaald had, en toch waren er dichtregels die schuurden en soms regelrecht pijn deden.

Ik ben geworden wat ik niet kon zijn, en wat ik kon zijn ben ik niet geworden.

Gelukkig zat, zoals bij Pessoa, mijn masker nog niet vast aan mijn gezicht, toen ik het wilde afdoen. Gelukkig was ik nog niet levensmoe toen ik het afdeed en mezelf in de spiegel zag. Ik was nog jong genoeg voor nieuwe keuzes en inmiddels oud genoeg om afscheid te nemen van versleten patronen.

De wetenschap dat ik op momenten, die ik zelf kies, mag genieten van mijn anonimiteit, heeft echter één grote keerzijde. Want hoe lang ben ik nog tot kiezen in staat? Afgelopen week verscheen de zoveelste studie over eenzaamheid onder ouderen, en dan vraag ik me af wat ik nu moet doen om straks niet tot die categorie te gaan behoren.

De door Herman van Veen gezongen tekst, die ik als zeventienjarige voor het eerst hoorde en toen ver bij mezelf vandaan kon houden, komt steeds een beetje dichterbij: Er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn. Daarom weet ik zeker dat aan het einde de wil om gekend te worden het toch gaat winnen van mijn drang naar anonimiteit. Maar wanneer komt het omslagpunt?

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.