Mijn ouders waren katholiek, maar niet echt fanatiek. Bijzondere heiligen, of speciale feestdagen, daar deden ze niet aan. Tenminste, ik kan mij daar niets van herinneren. Vreemd is dat toch, in mijn geheugen was mijn oma van moederszijde katholieker dan mijn oma van vaderszijde. Het huis van de eerste oma was vol religieuze parafernalia, waarvan het flikkerende rode kruisje voor het Jezusbeeld nog de meeste indruk op mij maakte. Naast natuurlijk de kokers voor centen, stuivers en dubbeltjes, die zij spaarde voor de katholieke doelen die op het kartonnen bordje erachter vermeld stonden

In het ouderlijk huis van mijn vader was natuurlijk wel een kruisbeeld te vinden, met de inmiddels verdorde buxustak van Palmpasen erachter gestoken, maar veel verder ging er de religieuze opsmuk niet. Deze oma had het ook niet zo op heiligen voor een speciaal doel. Nee, zij richtte zich liever direct tot de Grote Baas, zoals jaren na haar overlijden nog steeds van haar gezegd wordt. En toch had zij twee dochters, die het klooster ingingen en ben ik vernoemd naar een neef, die, samen met zijn broer, als missionaris in Brazilië werkzaam was. De postzegelverzameling van een broer van mijn moeder, geheel gewijd aan Sint Franciscus, vormde, in al zijn indrukwekkendheid, hiervoor natuurlijk maar een mager tegenwicht.

De scholen, die ik bezocht, waren voor mijn gevoel ook katholieker dan thuis. Het schoolplein van de lagere school grensde aan de achteruitgang van de kerk, zodat er maandelijks klassikaal gebiecht kon worden. Daar zat ik dan, als jongetje van zes en me van geen kwaad bewust. Wat moest ik straks gaan vertellen, daar in de naar sigarenrook ruikende biechtstoel? Van doodzonden had ik geen benul, kon me geen voorstelling maken van moord of overspel. Maar welke dagelijkse zonden had ik dan begaan? Kun je op die leeftijd al diplomatieke antwoorden verzinnen? Want ik realiseerde me terdege dat mijn biecht zowel geloofwaardig als relatief onschuldig moest zijn. Ik denk dat ik het gehouden heb op ongehoorzaamheid aan mijn ouders en het leegeten van een koektrommeltje. Het bidden van twee Onzevaders en drie Weesgegroetjes was de standaardboetedoening, waarna ik van smetten bevrijd weer terugkeerde naar het nog maar halfvolle klaslokaal. Wellicht waren er zwaardere penitenties opgelegd.

Over het askruisje, dat wij aan het begin van de vastentijd op onze voorhoofden kregen, maakten we de grap, dat mijnheer pastoor voor deze as een jaar lang zware bolknakken had moeten roken. De symboliek van Bedenk dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren was nog niet aan ons besteed.

Een in mijn kinderogen nog vreemder ritueel was de Blasiuszegen, waarbij twee gekruiste kaarsen tegen mijn keel gehouden werden, om me voor kwalen in die zone van het lichaam te behoeden. Misschien heeft mijn falende schildklier wel het gelijk van mijn vaders moeder bevestigd, want Sint Blasius heeft niet kunnen verhinderen, dat dit vitale orgaan na ruim dertig jaar ermee stopte.

Bij ons thuis overleefde het katholicisme de jaren zestig niet. Mijn vader kon het niets meer schelen, en mijn moeder vond dat de kerk haar al die tijd voor de gek had gehouden. In welk opzicht vertelde ze er niet bij, maar het klonk ernstig genoeg om verder maar geen navraag te doen.

Ziek ~ 1) Beroerd 2) Bezoles (bargoens) 3) Beschadigd 4) Bedlegerig 5) Lichamelijk onwel 6) Niet gezond 7) Naargeestig 8) Niet lekker 9) Niet in orde 10) Onwel 11) Ongezond 12) Ongans 13) Ongesteld 14) Plaats in gelderland 15) Romp 16) Slecht 17) Wrak 18) Wankel 19) Zwak

Omdat de kinderen niet meer meegingen kamperen, hadden wij dat jaar de vrije hand in de keuze van onze vakantiebestemming. We waren het er snel over eens dat het opnieuw Zuid-Frankrijk zou worden, maar waarom niet eens wat verder naar het westen? En zo kwamen we terecht aan de voet van de Pyreneeën, in de buurt van welluidende Tour de France-plaatsen als Auch, Pau en Tarbes. Op de site van de camping stonden veel zonnebloemen, en ze waren er inderdaad volop, maar de zon zelf liet zich per dag minder zien en werd allengs ingehaald door de regen. In onze doorweekte tent besloten we het nog één dag aan te zien, en de rit naar Lourdes dan toch maar te maken. Had ik al verteld dat mijn vrouw protestant is en ik, zoals ze zeggen, met haar ben meegegaan? En dan samen naar dat katholieke bedevaartsoord?

Het was een prachtige rit, gezegend door de laatste zonnestralen, die we die vakantie zouden zien. In de verte rees het intimiderende bergmassief op, waar Maria in het midden van de negentiende eeuw verschenen zou zijn aan Bernadette Soubirous. Met iedere kilometer voelde ik me meer opgenomen worden in de stoet pelgrims, die hier al die jaren al naartoe getrokken waren.

Lourdes zelf was een reis in de tijd, terug naar de jaren van mijn katholieke opvoeding. Eenvoudige hotels, busladingen nonnen, en paters in habijten van elke denkbare orde. Winkels met kazuifels, rozenkransen en ziekenlampen. Natuurlijk zag mijn sceptisch oog dat er flink verdiend werd op de religieuze braderie rondom de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis en dat de leidingen van de kraantjes voor het heilige bronwater dezelfde waren als op de toiletten, Maar er was die dag geen ruimte voor scepsis, daarvoor was het bezoeken van de grot van Massabielle te indrukwekkend.

Het grote plein voor de kathedraal was relatief leeg, lichtprocessies of sacramentsprocessies werden er vandaag niet gehouden. De kerk en het standbeeld van Maria lieten zich gemakkelijk fotograferen en de bankjes, gereserveerd voor zieken, bleven onbezet.

Ik durfde er ook niet op te gaan zitten.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.