Naast alles wat ze mij geleerd hebben, hebben school en ouders mij één ding afgeleerd: het durven te vertrouwen op mijn intuïtie. Niet dat ik mij er in eerste instantie van bewust was zoiets bestond, en ook in tweede instantie dacht ik dat het enkel voorbehouden was aan vrouwen. Want alles om mij heen was gebaseerd op verstand en geheugenfunctie, op gegevens en logica.

Dus ook waar mijn onderbuik me vertelde dat het niet zo was en dat de bij elkaar opgetelde feiten niet het juiste antwoord gaven, leerde ik jaar na jaar me neer te leggen bij het dwingende gelijk van volwassenen. Waarom had ik het gevoel naar links te moeten kijken, waar iedereen om mij heen als vanzelfsprekend naar rechts keek? Ik ging aan mezelf twijfelen, dacht dat ik niet zo bijdehand was en deed dubbel mijn best te worden zoals iedereen.

Hierbij kwam mijn geheugenfunctie goed van pas. In een gezin met louter wijsneuzen kon ik me slechts staande houden door hun verstandige spelletjes mee te spelen en dus luisterde ik aandachtig naar alle wijsheden, die mijn vader en mijn oudere broers om zich heen strooiden. Waar nodig spiegelde ik hun op overtreffen gerichte gedrag en werd een geduchte tegenstander, zolang er geen cijfers aan te pas kwamen.

Nederlands-Indië was al jaren Indonesië, maar zonder moeite kon ik aan het rijtje Bali, Lombok, Soembawa de eilanden Soemba, Flores en Timor toevoegen. De uitvinder van de penicilline was Alexander Fleming, Mendel kwam tot zijn erfelijkheidswetten door erwten op de binnenplaats van een klooster te bestuderen en iedere Fries die niet kon leren werd naar Amsterdam gestuurd om daar politieagent te worden. Althans volgens mijn vader, geboren in Harlingen.

Eigenlijk hunkerde ik naar een wereld zonder prestatiedrang en heel af en toe kon ik ruimte geven aan dat verlangen. Als ik alleen thuis was, als ik niet hoefde te luisteren naar het opscheppen van mijn oudste broer of mijn andere broer vermaakte door het zoveelste spelletje schaken kansloos te verliezen, wanneer mijn zusje bij een vriendinnetje aan het spelen was en mijn ouders nog aan het werk waren, op die zeldzame momenten ging ik achter de tafel zitten met een doos kleurpotloden en een schetsboek voor me, en de radio op de achtergrond.

Zonder bang te hoeven zijn voor hun commentaar kleurde ik mijn eigen gedroomde wereld, waar ik gelukkig was zonder er iets voor te hoeven presteren. Iets zei me dat er geen mooier doel in het leven was dan dit kleurrijke dagdromen, maar als mij gevraagd werd wat ik later wilde worden gaf ik verstandige en gewenste antwoorden, die varieerden van onderwijzer tot huisarts. Dat je van het ontwerpen van behangpatronen of lettertypes je beroep kon maken, wist ik niet en als ik het wel geweten had, had ik het vast niet durven antwoorden.

Jarenlang leek het leven een fuik, waarin iedere stap voorwaarts mij onherroepelijk en onomkeerbaar verder van mijn droomwereld bracht. Toch moest ik er mee leren leven, want het lag immers aan mij. Wie was ik dat ik mijn capaciteiten zou vergooien en ondankbaar zou zijn tegenover mijn ouders, die er alles voor over hadden om hun vier kinderen te laten studeren?

Dus ging ik iedere dag braaf naar school en propte mijn hoofd vol met Griekse vervoegingen, Latijnse verbuigingen, Franse telwoorden, Duitse naamvallen, Engelse spreekwoorden en onbegrijpelijke wis- en natuurkundige formules. Mijn dromen verhuisden naar de kantlijn van mijn schriften, waarin ik dictaten en oefenthema’s voorzag van kleurrijke omlijstingen en van muzikale vrienden geleende kreten om hulp: How does it feel to be on your own, with no direction home? Zo groeide ik op tot iemand die ik niet helemaal was.

Intuïtie ~ 1) Aanvoeling 2) Feeling 3) Gevoeglijk 4) Gevoel 5) Het zien als bij ingeving 6) Ingeving 7) Innerlijke aanschouwing 8) Instinct 9) Instinctief gevoel 10) Inval 11) Inzicht zonder nadenken 12) Mening 13) Onmiddellijk begrip 14) Vermogen tot aanvoelen

Mijn belangrijkste motivatie om leraar te worden was niet om carrière te maken. Het ging mij eerlijk gezegd om de toen nog bijna spreekwoordelijke korte werkdagen en lange vakanties van de volgens mijn vader bevoorrechte kaste. Met werken voorzag ik in mijn levensonderhoud, maar daarnaast wilde ik  genoeg tijd overhouden om te doen wat ik echt wilde, maar wat geen geld opleverde.

Natuurlijk speelde ik mijn rol in het onderwijs zo goed mogelijk, want ik had zelf bij mijn lerares Latijn ervaren dat één leraar het verschil kan betekenen tussen puberale uitzichtloosheid en hoop. Zij was de enige die regelmatig haar bewondering uitsprak voor mijn kantlijnen, en over de vertalingen van Tacitus er tussenin zei dat er nog tijd genoeg was om er tijdens het examen een mooie draai aan te geven.

Zo’n leraar wilde ik ook worden en in welk vak dat was, maakte me niet zoveel uit. Als ik af en toe moedeloos werd van onderwijsvernieuwingen, fusieperikelen en vergaderdwang, dacht ik terug aan die breekbare, maar toch ook weer taaie lerares met teveel make-up op haar gezicht en een onafscheidelijke sigaret in de hand. Dan wist ik weer voor wie ik het deed.

Drie schooljaren ben ik nu met pensioen en ik ben niet in een gat gevallen. Sterker nog, eindelijk heb ik tijd genoeg om te doen wat ik veel te lang nagelaten heb: mijn intuïtie volgen en doen waar ik zelf zin in heb. Er zijn geen wedstrijdjes meer te spelen, geen spelletjes meer te winnen en zolang mijn geheugenfunctie me niet in de steek laat, denk ik met veel plezier terug aan alle mooie dingen die ik op een verkeerde weg ben tegengekomen.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.