Het verzamelen van postzegels bood mij in een leven vòòr Google een kijkje in de wereld om me heen. Het eerste wat ik van de Verenigde Staten te zien kreeg, waren kleine postzegels met hoofden van wat later Amerikaanse presidenten uit de vorige eeuw bleken te zijn. Abraham Lincoln was een bekende naam, maar John Adams of Martin van Buren waren nieuw voor mij. De omvang van het Britse koloniale rijk werd inzichtelijk gemaakt door alle zegels met het portret van een Engelse vorst of vorstin in de linker- of rechterbovenhoek. Exotische namen als Rhodesië en Nyasaland, geheimzinnige zegels van de Straits Settlements en de raadselachtige opdruk On H.M.S. op postzegels uit India. Lang voordat de ANWB-gids mij vertelde waar in Frankrijk de mooiste plekjes te vinden waren, hadden monochrome Franse zegels mij al het Palais du Luxembourg in Parijs getoond, de Pointe du Raz in Finistère laten zien en mij doen verlangen naar een bezoek aan de haven van Marseille.

Mijn oudere broer was begonnen met het sparen van postzegels, zodat mijn schaduwverzameling wat magertjes afstak bij zijn goedgevulde insteekboek. Op een dag kwam mijn vader thuis met een oud postzegelalbum van onze opa en, omdat hij de oudste rechten had, moest ik vol jaloezie toezien hoe hij de ingeplakte postzegels voorzichtig afweekte. Het album bevatte de hele vooroorlogse geschiedenis van Duitsland: Vrijstaat Beieren, de Noord-Duitse Bond, de Republiek Württemberg en een opdruk Verdrag van Versailles op een zegel van het Duitse Keizerrijk. Mijn broer rekende zich rijk met de inflatiezegels, waarvan de bedragen in eerste instantie opliepen tot honderdduizend, en in latere emissies zelfs tot twintig miljard Duitse marken. Ook Adolf Hitler ontbrak niet aan de verzameling, maar zijn beeltenis was een stuk minder opwindend dan postzegels met een zeppelin erop. Voor het eerst ook kwam de naam Bosnië-Herzegovina in ons leven en wij dachten dat deze naam net zo voltooid verleden tijd was als de grote snorren van de Oostenrijkse keizers.

Een postzegelverzameling als aanvulling op het pensioen is geen goed idee gebleken, want nergens is de wet van vraag en aanbod zo van kracht als in de wereld van de filatelie. De waarde van postfrisse en gestempelde zegels werd ieder jaar in een nieuwe catalogus aangepast alsof het om beurskoersen ging, en daar waar het geen probleem was zegels tegen cataloguswaarde aan te schaffen, lukte het nooit om zegels voor de aangegeven waarde te verkopen. PTT werd PTT Post, TPG Post, TNT Post en Post NL, brieven werden e-mails en ansichtkaarten WhatsApp-foto’s, maar de uitgifte van nieuwe postzegels bereikte ongekende hoogtepunten. Niet alleen ging het plezier van het verzamelen er op deze manier aan, in de wereld van de filatelie sloeg de inflatie genadeloos toe. Begin jaren zeventig werd er thuis vol bewondering gesproken over een kennis, die van de opbrengst van zijn bijna complete verzameling Nederlandse postzegels een nieuwe auto had kunnen kopen. Toen ik vorig jaar de postzegelverzameling van mijn tante aan de man probeerde te brengen, hadden de paar overgebleven postzegelhandelaren geen enkele belangstelling meer. De verzameling is aan een goed doel geschonken, maar rijk zullen ze er niet van geworden zijn.

Chocolade ~ 1) Afrodisiacum 2) Cacao 3) Cacaopoeder 4) Cacaoproduct 5) Chocoladereep 6) Drank 7) Lekkernij 8) Lekkers 9) Snoep 10) Snoepgoed 11) Soort drank 12) Uit cacao bereide lekkernij 13) Versnapering 14) Zoete lekkernij 15) Zoetigheden

De postbode komt op de meeste dagen nog wel voorbij, maar wat op de mat valt is doorgaans niet erg opwindend meer. De inhoud niet, en de postzegels al helemaal niet. Koplopers zijn de op naam van mijn vrouw gestelde reclamefolders van een parfumerieketen, die iedere week weer schitterende aanbiedingen heeft, en aan mij persoonlijk gerichte brieven van loterijen. Met mijn postcode, mijn bankrekeningnummer of met vrienden word ik bijna wekelijks uitgenodigd voor  een continue miljoenenjacht. Hebzuchtig hoef ik mij niet te voelen, want nog meer dan ikzelf profiteren weer andere goede doelen van mijn deelname. Wanneer ik de brieven mag geloven, ligt mijn hoofdprijs al klaar en hoef ik alleen maar een vakje open te krassen en mijn code te activeren.

Nu speel ik al mee met mijn postcode, met als belangrijkste argument dat ik het moeilijk zou kunnen verkroppen als de straatprijs wel bij mijn buren terecht zou komen en niet bij mij. Maar deze loterij laat mij desondanks niet met rust, ik ben zojuist geselecteerd voor het ontvangen van een kerstbonus als ik ga meespelen met een extra lot. Bovendien kan ik ook nog de straatprijsverdubbelaar inzetten. Het valt me op dat hun wervende kerstkaart dit jaar politiek een stuk correcter is geworden, want aan de groep witte Nederlanders zijn Humberto Tan en Ruud Gullit toegevoegd. Gullit en scoren, dat zit wel goed, moeten ze gedacht hebben. Maar hebben ze ook naar de kijkcijfers van Umberto Tan gekeken?

Al jaren hoop ik dat op een dag de bel gaat en ik bij het openen van de deur in het lachende gezicht van Gaston van de postcodeloterij kijk. Hij biedt mijn vrouw een bos bloemen aan, gaat tussen ons in op de bank zitten en laat ons een cheque met veel nullen zien. En, alsof dat nog niet genoeg is, tovert hij uit zijn zak een set autosleutels en loopt met ons mee naar een glimmende automobiel op het parkeerterrein achter ons huis. Zo ver is het nog niet gekomen, maar afgelopen week kreeg ik toch maar mooi een mailtje met de mededeling dat de uitslagen van november bekend zijn en dat ik zowaar twee chocoladerepen heb gewonnen. Gaston laat mij zelfs kiezen uit vier smaken.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.