Voor sommige mensen is met pensioen gaan moeilijk, en dan heb ik het niet over de financiële kant ervan. Hoe ga je al die tijd, die nu vrijkomt, invullen? Toen stoppen met werken nog niet zo massaal was, werden er zelfs cursussen Pensioen In Zicht gegeven, om mensen voor te bereiden op hun troisième age, het leven na de arbeid van alledag. Nu moeten we het allemaal zelf maar zien, maar ik kan niet zeggen dat dit voor mij een probleem opgeleverd heeft.

Zodra mensen horen dat je gaat stoppen met werken, beginnen ze over vrijwilligerswerk en oppassen op kleinkinderen. Mijn kleinkinderen zijn prima, maar na vijfendertig jaar voor de klas te hebben gestaan, vond ik dat ik mijn bijdrage aan de maatschappij voor het moment wel even geleverd had. Bovendien heb ik genoeg naar de pijpen van leidinggevenden, onderwijsambtenaren en politici gedanst, zodat ik voorlopig geen behoefte heb aan verdere sturing of verplichtingen. Voor mij dus geen vrijwilligerswerk, en al helemaal niet om werk te doen dat na de zoveelste ontslagronde is blijven liggen. Misschien komt het ooit op mijn pad, maar ik ben er niet naar op zoek.

Nu heb ik mijzelf altijd al prima kunnen vermaken, en gekscherend zei ik weleens dat ik te veel hobby’s had, om carrière te kunnen maken. Want een succesvolle loopbaan kost veel extra tijd en aandacht, en die schonk ik liever aan andere zaken. Bovendien heb ik het beroep van leraar altijd al een mooi einddoel gevonden en was ik ook niet degene, die verzon dat lesgeven slechts een opstapje was naar een beter betaalde managementfunctie in het onderwijs. Ik had geen zeven jaar geschiedenis gestudeerd om me te bekwamen in vergadertechnieken.

Nee, dat werk heb ik de afgelopen dertig maanden niet gemist, en de dagelijkse file al helemaal niet. Maar na een tijdje ging ik het schrijven missen. Ik kon mijn taalgevoel niet meer kwijt in e-mails, brieven of korte verslagen. En daarom begon ik op 1 januari 2015 met een dagboek. Dit was mijn voorwoord.

Waar de behoefte vandaan komt, om een dagboek te beginnen, weet ik nog niet precies. Maar het heeft in ieder geval iets te maken met goede voornemens en met het feit dat ik vier maanden geleden gestopt ben met werken. Ik wil in ieder geval nadenken over de veranderingen, die dit met zich meebrengt. Eén van deze veranderingen is dat ik nu veel minder met taal bezig ben. Schrijven heb ik altijd leuk gevonden, maar dat doe ik op dit moment bijna niet meer: de noodzaak is weggevallen. Dus heb ik een kader nodig om het voor mijn plezier te kunnen doen: dit dagboek. 

Maar al snel realiseerde ik me, dat mijn leven te saai was voor een opwindend dagboek. Gebeurtenissen werden bespiegelingen, en na anderhalve week werd het dagboek al een om-de-twee-of-drie-dagenboek. Bespiegelen kan ook zonder dat er een dag van weinig bijzonders aan vooraf gaat, van je afschrijven kan ook ’s ochtends en hoeft geen dagsluiting te zijn. Na achttien dagen was het gedaan met mijn goede voornemen.

Dag 1) Afscheid 2) Begrensde tijdruimte 3) Bepaald tijdvak 4) Bepaalde tijd 5) Dagelijks 6) Dageraad 7) Daglicht 8) Datum en tijd 9) Decagram 10) Decagram (afk.) 11) Deel van de week 12) Deel van een etmaal 13) Deel van een jaar 14) Deel van een week 15) Deel van het jaar 16) Dies 17) Dik eind touw (scheepst.) 18) Eenheid van tijd 19) Eind touw

Afgelopen week zag ik de beelden van de Berlijnse kerstmarkt, en keerde ik toch even terug naar mijn in de wieg gestorven dagboek. Het was het zoveelste déjà vu van beelden vol zinloos geweld en onnodig verdriet, net als in Frankrijk op vrijdag 9 januari 2015.

Alweer een dramatische dag in Parijs, live te volgen op televisie. De gebeurtenissen zijn schokkend, maar de beelden niet erg boeiend. Politieagenten in de regen, een industrieterrein en een flat met een supermarkt eronder bepalen lange tijd het beeld. Waarom kijk ik eigenlijk? Ik ben benieuwd naar de afloop, maar wil ook geen televisiekijkende ramptoerist zijn.

Die afloop is inmiddels bekend, en in al zijn variatie is hij toch iedere keer dezelfde. Achtergelaten identiteitspapieren en een klopjacht op de dader, in het beste geval eindigend in een schietpartij en/of een arrestatie. Met aan de andere kant ongelooflijk veel menselijk leed, voor de ongelukkigen die op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats waren.

De afgelopen week stond het nieuws natuurlijk in het teken van het dreigende terrorisme door moslimfundamentalisten. Vanavond plaats ik een kanttekening. Als de spotprenten over Mohammed werkelijk de oorzaak zijn, is het dan terecht om uiterst verontwaardigd de vrijheid van meningsuiting boven smaad, belediging of regelrechte blasfemie te plaatsen? Ik heb mijn leerlingen altijd geleerd dat er tegenover rechten plichten bestaan, en dat de rechten van de een niet ten koste mogen gaan van de rechten van de ander. Soms moet je de grenzen van de ander accepteren. Ik hoor hier maar weinig journalisten over, zij lijken allemaal in de bres te springen voor de vrijheid van meningsuiting, zeg maar het recht op beledigen. De aureool van hun heilige opdracht, het kost wat kost hun waarheid boven tafel halen, is nog net niet zichtbaar. Ik ben blij dat ik geen journalist ben, daar heb ik het karakter niet voor. Je ne suis pas Charlie.

Het is bijna Kerst en het lijkt wel, of er nog nooit zo weinig vrede op aarde was. Net zoals geweld eindigt waar liefde begint, ligt het begin van vrede bij de acceptatie van de ander. Ik ben bang, dat wij in deze wereld nog een lange weg te gaan hebben.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.