Een leeg zwembad met een strakke waterspiegel die de tegeltjes langs de zijwand in een rechte lijn laat lopen. Een sneeuwlandschap zonder voetafdrukken of bandensporen. Het strand bij eb, met alleen pootafdrukken van drieteenstrandlopers. Een mooi vel papier, leeg en wit. Een paneeltje, witgekalkt met gesso. Een leeg document met een knipperende cursor.

Voorzichtig raak ik het toetsenbord aan en zie mijn letters op het scherm verschijnen. Met een paletmes verdeel ik de eerste verf over het canvas. Ik pak een potlood en zet de eerste krullende lijnen op het tekenblad voor me. Op blote voeten loop ik, op weg naar zee, de vloedlijn voorbij en zie achter me mijn voetafdruk op het geribbelde zand. Als eerste loop ik door het smetteloze sneeuwlandschap en laat er mijn sporen achter. Ik duik het zwembad in en met ieder slag zie ik de rimpeling van het water voor me uit kabbelen.

In één vloeiende beweging van niets naar iets.

Schrijven ~ Het vormen of produceren van letters om ideeën vast te leggen die worden uitgedrukt door karakters of woorden, of door ideeën over te brengen door zichtbare tekenen.

Er zijn dagen dat ik zit te schrijven, maar het lukt niet omdat ik eigenlijk liever ga tekenen. Er zijn dagen dat het tekenen niet lukt omdat ik liever ga schrijven. Ik schrijf en in mijn hoofd ontstaan vormen, die niet met letters te vangen zijn. Mijn verlangen naar kleur is groter dan ooit, want woorden kunnen de beelden in mijn hoofd niet vangen. Ik teken en mijn gedachten gaan alle kanten op. In mijn hoofd vormt zich het mooiste blog dat ik ooit geschreven heb, maar dat nooit geschreven gaat worden omdat die woorden vluchtig zijn.

Er zijn dagen dat ik alleen maar kan tekenen. De vage contouren in mijn hoofd veroveren moeiteloos het papier en dwingen mij ze te voltooien. Ik kan niet stoppen, ik moet doorgaan. Kleur na kleur wordt toegevoegd, in een voortdurende uitdaging contrasten te scheppen en toch in balans te blijven. Als een cowboy op de kermis houd ik met één hand de teugels van de mechanische stier vast, de andere hand gebruik ik om in evenwicht te blijven. Maar mijn buitenkant verraad niets, op mijn vertrouwde plekje aan de eettafel oog ik de rust zelve en lijk ik slechts rustig naar muziek te luisteren. En wie het wil zien mag kijken.

Soms wordt het vol in mijn hoofd, te vol om te kunnen tekenen. Indrukken vermengen zich met herinneringen, roepen irritatie of melancholie op en blokkeren mijn blik op de wereld. Als ik zou kunnen, zou ik mijn gedachten op tafel gooien, dan zou ik net als mijn vader bij wijze van spreken tegen een lantaarnpaal gaan praten, omdat ik kost wat kost gehoord wil worden.

Maar dat kan ik niet, de woorden in mijn hoofd zijn als knikkers in een doos, die niet keurig één voor één naar buiten rollen, maar die elkaar bij de uitgang tegen houden. Toch moeten ze er uit, om plaats te maken voor weer nieuwe gedachten en veronderstellingen. Want af en toe zitten er pareltjes tussen de knikkers, woorden van wijsheid en inzicht, vrienden die een eindje met mij oplopen en me de juiste weg laten zien.

Een leeg document met een knipperende cursor. Voorzichtig raak ik het toetsenbord aan en zie mijn letters op het scherm verschijnen. Er vormen zich woorden, waarvan de keuze en de volgorde helemaal de mijne zijn. Ik gun mezelf de tijd om de doos met knikkers weer recht te zetten, om de doos heel langzaam een beetje te kantelen, zodat de uitgang niet langer verstopt zit en alles naar buiten kan rollen. Maar er gebeurt meer, want de vrijgekomen ruimte biedt onmiddellijk plaats aan mooie associaties en nieuwe verbanden, zodat het verhaal nooit de vorm krijgt die het van tevoren was toebedeeld.

Schrijven doe ik dus graag, maar ik weet niet of dit mij tot een schrijver maakt. Auteurs, zo hoorde ik laatst nog op de televisie, leven zich in in hun personages en moeten na de laatste bladzijde, zij het soms met moeite, afscheid nemen van hun hoofdpersoon. Ik ben een seriële autobiograaf en ben mijn eigen hoofdpersoon, van wie het onmogelijk is afstand te nemen. Maar misschien leg ik de lat te hoog, want ik durf wel gelezen te worden en misschien is dat genoeg om toch een beetje schrijver te zijn.

In één vloeiende beweging van niemand naar iemand.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.