De winterweek ging zoals hij kwam, in code rood. Tussen sneeuwjacht en ijzel leefde Nederland een paar dagen op, want eindelijk was er buitenshuis weer iets te doen. Het ijs, dat eerst door de sneeuw leek te verpieteren, groeide snel genoeg aan om de schaatsen uit het vet te halen en te hopen op een paar mooie winterdagen.

Ook de sloot voor ons huis vroor snel dicht, maar het sneeuwijs kende drie tinten: wit waar het veilig leek, twijfelachtig minder wit en daarnaast ronde plekken grijs, waar het ijs zo dun was dat de temperatuur van het water de sneeuw had doen smelten en zelfs eenden er doorzakten. Het duurde zeker twee dagen, voordat de eerste dertienjarige branieschoppers zich voorzichtig op het ijs waagden, maar meer dan twee meter uit de kant durfden ze nog niet.

De volgende dag kwamen ze terug met sneeuwschuivers en werd er een bescheiden vierkant vrijgemaakt. Onder de sneeuw kwam toch nog een mooie ijslaag tevoorschijn, en de jongens haalden thuis hun schaatsen en hockeysticks op. Die dag hadden zij de ijsvloer voor zichzelf, want hun jongere broers en zusjes werden nog thuis gehouden, door leerkrachten achter de laptop of door ouders die het ijs niet vertrouwden en nog gehoorzaamheid konden afdwingen.

Een dag later diende zich, zoals iedere keer weer, een buurtvader als ijsmeester aan. Met op de kant een groepje verwachtingsvolle kinderen keurde hij het ijs door heen en weer te lopen, een paar keer op en neer te springen en hij concludeerde dat het veilig was. Het startsein was gegeven: het goede nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje door de buurt en nog geen uur later waren er meer kinderen op het ijs dan eenden in het verre wak.

De ijshockeyers zochten hun heil verderop en waagden zich op het Grote Meer. Niet dat de oppervlakte ervan deze naam rechtvaardigt, maar het is breder dan de kleine sloot en wordt in de volksmond nu eenmaal zo genoemd.

IJs en weder: 1) het vaste voorbehoud waaronder men hardrijderijen op schaatsen enz. uitschrijft 2) als alles goed gaat 3) als alles blijft zoals het nu is

In de stralende middagzon schaatsten de eerste vaders voorbij, met een volle slee achter zich aan. Het weekeinde was begonnen. In kekke ski-outfits was het voor de deur twee dagen wintersport, kleine kinderen met een grote pompom op hun muts krabbelden op onderbinders of hingen aan de armen van hun moeders. Er verscheen een tuinbank langs de kant, ouders namen foto’s van de ijspret en postten die massaal op Instagram. De zaterdagmiddag werd gevierd met een glaasje glühwein of een kleine Jägermeister en de anderhalve meter was vergeten.

Zondag leek een herhaling van zaterdag te worden, al begon de schaatsdag wat later. Eerst werd er uitgeslapen of naar een kerkdienst op televisie gekeken, en pas daarna vulde de ijspiste zich. Toch was het als dansen op de vulkaan, iedereen wist dat de dooi in aantocht was en dat het vrije weekeinde ten einde liep. De wolken wonnen het van de zon, maar de temperatuur trok zijn eigen plan en bleef stijgen. ’s Avonds viel de eerste regen en het leek op lauw water.

Hoe zou Erben Wennemars die nacht geslapen hebben? Is hij blijven dromen van de Elfstedentocht? Als ijs kon aanvriezen door er veel over te praten hadden we dankzij hem ieder jaar de Tocht der Tochten, en nog geen week geleden had hij getwitterd dat de Elfstedentocht in deze tijden staat voor veerkracht, moed en hoop.

Maar deze maandagochtend zie ik hem in een VitaePro-reclame vitaminesupplementen aanprijzen. Het gaat hem tegenwoordig klaarblijkelijk niet meer om het winnen, winnen, winnen, maar om het bewegen zelf. Zijn spieren en gewrichten zijn dus echt belangrijk voor hem, want zijn motto blijft fit, fitter, fitst. Wat word ik moe van deze man. Kan niemand hem vertellen dat de wereld ook in beweging blijft als hij stilstaat?

De sneeuw verdween net zo snel als hij kwam, het ijs houdt het net iets langer vol en ik moet denken aan de paar dichtregels die een klasgenoot ooit schreef: Regen, water op het ijs. Wat is er triester? De serene witte harmonie om mij heen heeft weer plaatsgemaakt voor de kale en rommelige entourage van de bebouwde kom en de sloot is van vies fondant geworden.

Maar in de tuin bloeien de sneeuwklokjes en vliegen de koolmezen af en aan. Want zij weten: de lente is in aantocht.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.