Het was een rare gewaarwording. Blijkbaar was het lang geleden dat ik iets per post verstuurd had, want toen ik na de gebruikelijke route voor de brievenbus had moeten staan, was deze verdwenen. Het nieuws, dat het aantal bussen in Nederland teruggebracht ging worden, had ik ter kennisgeving aangenomen en niet toegepast op mijn eigen situatie. Gelukkig wist ik dat er bij de grote flat tegenover de bushalte nog een andere brievenbus stond en dus liep ik terug naar huis om mijn fiets te pakken.

Maar ook deze bus was verdwenen, zodat ik op hoop van zegen naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum reed. En ja hoor, ik hoefde niet eens de supermarkt in, want aan de rand van het plein stond nog een brievenbus. Oranje, en niet meer rood. Even dacht ik aan Annie M.G. Schmidt en VOF De Kunst en zong zachtjes met kleine Peter mee: Je bent de allerbeste brievenbus van heel de posterijen.

Vice versa zijn er nog maar weinig dagen dat de postbode iets zinvols door de brievenbus gooit. De meeste post komt van een grote winkelketen in cosmetica, waar mijn vrouw in ruil voor een klantenpasje haar gegevens heeft achtergelaten en die bijna wekelijks laat weten wat er in de aanbieding is. Daarnaast gooien ook de Nationale Goede Doelen Loterijen heel wat papier op de mat. Omdat ik meespeel met de Nationale Postcode Loterij weten zij mij te vinden en proberen de lachende gezichten van Chantal Janzen en Gerard Joling mij continu te verleiden tot deelname aan de VriendenLoterij en de BankGiro Loterij. Wie wil er nu niet goede doelen steunen?

Loterij ~ een kansspel waarbij de deelnemers loten kopen van een bepaalde waarde. Aan elk lot is een cijfer en/of lettercombinatie verbonden. De opbrengst van de lotenverkoop wordt voor een deel gebruikt voor het uitkeren van prijzen. Deze prijzen worden door middel van een toevalsgenerator, vaak onder het toezicht van een notaris, verdeeld onder de deelnemers.

Nu speel ik alleen mee met de Postcode Loterij, omdat ik het naar goed Nederlands gebruik niet zou kunnen verkroppen dat mijn buren wel in de prijzen zouden vallen en ik niet, als er ooit een dikke prijs op onze gezamenlijke postcode zou vallen. En dan heb ik het niet over troostprijzen als een blik stroopwafels, een beker ijs of een kookboek, maar over geldbedragen die een halve straat miljonair maken. Zoals in Vrouwenpolder in 2014, waar de moeder van documentairemaker Patrick Lodiers wel op de jackpot-winnende postcode woonde, maar niet meespeelde en dus buiten de prijzen viel. Dat gaat mij niet gebeuren, ik geef de voorkeur aan een lot uit de loterij boven het noodlot.

Misschien is het ook net zo Nederlands dat ik niet goed zou weten wat te doen, als ik tot de droomfabriek toegelaten word. In het zuinige Zeeuwse Vrouwenpolder vonden geen uitspattingen plaats, de winnaars kochten een degelijke nieuwe auto, lieten de tuin opknappen of plaatsten zonnepanelen op hun dak. Ik ben bang dat ook mijn eigen dromen niet groots en meeslepend zijn, want in de loop der jaren hebben tering en nering al heel wat weggerelativeerd en heb ik geleerd gelukkig te zijn met wat ik heb.

Waarschijnlijk ligt hier voor mij de grootste uitdaging, om er niet van te snel van uit te gaan dat mijn leven niet zoveel opsmuk meer nodig heeft en dat het er vooral om gaat zo lang mogelijk gezond te blijven. Alsof dat laatste geen loterij is.

Dan toch maar een bucket list? Naar het eiland Hiva Oa om in de Stille Oceaan de graven van Paul Gauguin en Jacques Brel te bezoeken en ‘s avonds omhoog te kijken naar het Zuiderkruis? Toch maar naar de wijk Haight-Ashbury in San Francisco om te kijken wat er nog terug te vinden is van de zomer van 1967, of via de zijderoute naar Samarkand om er de islamitische mozaïeken te bewonderen?

Ik ben bang dat dit niet gaat werken, want al schrijvende voel ik al dat ik mezelf niet kan opleggen hokjes af te gaan vinken, dat ik niet makkelijk los kom van de relativering. Ik ben nu eenmaal meer een dakzitter dan een postduif. Maar misschien kan ik mezelf open stellen voor de avonturen die nog op mijn pad kunnen komen door af en toe ook eens buiten mijn comfortzone te stappen.

Mijn moeder nam haar toevlucht tot verloten, als er iets was wat wij als kinderen allemaal graag wilde hebben. Het laatste koekje in de trommel, het snoepje van de week van de kruidenier of die ene kleurplaat. Bij het getal onder de tien moest eerst vastgesteld worden dat de tien zelf niet meedeed, maar uiteindelijk leek het altijd het cijfer te zijn dat mijn zusje opnoemde. In een poging ons wantrouwen weg te nemen schreef ze daarna het getal eerst op, maar de uitslag veranderde hierdoor nauwelijks: de broers bleven aan het kortste eind trekken. Was het vrouwelijke intuïtie of lieten wij ons gewoon foppen door geheime afspraakjes tussen moeder en dochter?

Ik leerde er in ieder geval van dat alleen een tombola een loterij zonder nieten is, maar ook dat je zonder mee te spelen niet kunt winnen. Laat die hoofdprijs dus maar vallen.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.