Het was zaterdagavond en op de televisie werd het Grand Gala du Disque uitgezonden. Of ik in de huiskamer het einde van de avond zou meemaken, was natuurlijk niet zeker, maar laat opblijven zat er wel in bij zo’n hoogtepunt op de televisie.

En opeens stond ze daar, in een zwart jurkje, beleefd en vriendelijk glimlachend naar Godfried Bomans, die haar zo´n vijf minuten lang met flauwe praatjes aan zijn zijde hield. De Edison voor teenagermuziek ging dat jaar naar Françoise Hardy en in mij werd iets wakker, wat ik tot dat moment niet kende. Meisjes, dat waren mijn zusje en haar irritante vriendinnetjes, of de bazige grote zus van mijn beste vriend. Maar meisjes zoals Françoise waren er dus ook, en haar stem betoverde. Op zaterdag 12 oktober 1963 was mijn eerste verliefdheid een feit.

Onder invloed hiervan werd ik me ervan bewust, dat de kans om meisjes te ontmoeten voor een katholiek jongetje helemaal niet zo groot was. Op school hadden jongens en meisjes beiden een eigen etage in het gebouw, en ook de schoolpleinen waren strikt gescheiden. Op het geluid van de bel stelden alle klassen zich in rijen op en marcheerden achter elkaar het schoolgebouw in. De meisjesklassen gingen het eerst, sloegen linksaf en gingen naar boven; in het speelkwartier waren zij al op hun eigen plein, wanneer wij, de jongens, naar buiten stormden.

Op de zwemvereniging was het al niet veel beter. Aan de ene kant van het bad stonden de meisjes, en aan de andere kant de jongens. Daar kon je natuurlijk wel proberen elkaars aandacht te trekken, tenminste, als je geen brillenglazen van min vier had, en je bril in het kleedhokje achter had moeten laten. Terwijl mijn vrienden om me heen dikke pret hadden, zag ik niet veel meer dan een blauwe chloorwaas. De badjuffrouw in het openluchtzwembad kon er ook wat van. Daar was eveneens een streng van elkaar gescheiden gedeelte voor jongens en voor meisjes, en als je als jongen het lef had je op de ligweide voor meisjes te begeven, stoof ze op je af alsof ze je aan je oren het zwembad uit wilde slepen.

Begeerte ~ 1) Aanvechting 2) Aandrift 3) Begeerlijkheid 4) Bevlieging 5) Belustheid 6) Dorst 7) Drang 8) Drift 9) Geer 10) Graagheid 11) Graagte 12) Grei 13) Hunkering 14) Hartstocht 15) Hevig verlangen 16) Honger 17) Heftig verlangen 18) Koorts 19) Lust 20) Levendig verlangen 21) Meug 22) Neiging 23) Sterk verlangen 24) Tocht 25) Trek 26) Verlangen

Nee, voorlopig bleven meisjes voor mij een onbereikbare en onbegrepen soort, en dat werd er op de middelbare school niet beter op. Nog steeds rooms-katholiek en dus weer alleen maar jongens om me heen. De dichtstbijzijnde meisjesschool was in de grote pauze alleen per brommer tijdig te bereiken, maar ik had een treinabonnement en geen Puch. En op deze manier ontwikkelde ik een bijzonder vermogen om verliefd te worden op zangeressen en televisiesterren, terwijl ik werkelijk geen idee had hoe dat nu zou moeten gaan, een vriendinnetje krijgen. Dat dit iets met lef en mooie praatjes te maken had, daar was ik nog lang niet achter.

Michelle Phillips van de Mamas and Papas, Grace Slick van Jefferson Airplane, maar vooral Diana Rigg als miss Emma Peel in de blitse televisieserie De wrekers deden mijn jongenshart sneller kloppen en voegden verlangen toe aan mijn platonische verliefdheden. Mijn schoolagenda werd dubbeldik van hun ingeplakte foto’s, maar ik durfde ze niet tussen de posters van de Beatles en Bob Dylan aan de muur te hangen. Ik wilde mezelf de hoon van ouders en grote broers besparen. Vreemd genoeg had ik daar met de ontwapenende verkiezingsposter van de PSP in 1971 geen last van. Een spiernaakte vrouw, voor een oer-Hollandse koe, die juichend de blik omhoogslaat. Wat had mijn moeder een hekel aan dat affiche, geweldig.

De laatste poster, die boven mijn bed hing, was een mooie foto van Linda Ronstadt in een wit zomerjurkje, dat niet veel om het lijf had. Een lust voor het oog, maar dat vond mijn nieuwe vriendin totaal niet. Het was nog net niet: zij eruit of ik eruit, maar het was duidelijk dat ik Linda maar beter kon wegdoen. Daar heb ik overigens nooit spijt van gehad, want ik heb er heel wat voor teruggekregen. Papieren verliefdheden zijn tenslotte ook maar gewoon papier.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.