Een sprinter ben ik nooit geweest, ik ga meer voor de lange afstand. Misschien is dat in het dagelijks leven ook wel zo, maar hier heb ik het specifiek over zwemmen. Langebaanwedstrijden in open water, over een afstand van vijfhonderd meter, een kilometer en zelfs één keer zes kilometer. Maar dat was in een rivier, met de stroom mee, zodat het moeilijkste punt het binnenzwemmen van de haven was. Als je te laat afsloeg, dreef de stroom je snel voorbij het eindpunt en voor die pechvogels zat er niets anders op dan het laatste stuk langs de kant van de rivier terug te lopen. Watervervuiling was er de oorzaak van, dat in het midden van de jaren zeventig steeds meer van deze wedstrijden werden afgelast. De kwaliteit van het zwemwater stond het niet langer toe.

Gelukkig was vroeger niet alles beter, want het zwemmen in open water is weer terug. En deze chloorzwemmer ook, want het virus heeft mij weer te pakken. Iedere woensdagavond zestig of zeventig baantjes zwemmen is lekker, maar het is toch nog leuker om hierbij een doel te hebben. Vorig jaar september zwom ik twee kilometer in de haven van Harlingen, dit jaar zoek ik het dichter bij huis. Op 2 juli doe ik tijdens het Rotterdamse Water Weekend mee aan de 010 City Swim, een tocht van anderhalve kilometer door de havens van het Maritiem District. Het lijkt mij fantastisch de skyline van Rotterdam eens vanuit het water te kunnen bekijken.

Volgens de site van de 010 Swim Experience krijgt één op de drie mensen kanker en komen er elk uur tien gevallen bij. Daarom is aan de zwemtocht een goed doel gekoppeld: geld inzamelen voor de Daniel den Hoed Stichting, voor baanbrekend wetenschappelijk onderzoek in het Erasmus MC Kanker Instituut.

Iedere Nederlander moet in zijn directe omgeving dus mensen kennen, die op dit moment kanker hebben, of die er aan zijn overleden. De ranglijst Ziekten op basis van sterfte uit 2015 bevestigt dit beeld: kanker komt in de top tien driemaal voor. Longkanker staat op de tweede plaats, dikkedarmkanker op de zevende en borstkanker op de tiende plaats. Helaas kan ik dit met persoonlijke voorbeelden illustreren: mijn moeder overleed aan darmkanker, mijn schoonmoeder uiteindelijk aan borstkanker. De broer van mijn moeder, die bij haar begrafenis zo’n mooie toespraak hield, overleed twee jaar later zelf aan longkanker. Het komt nog dichterbij: als die kwaadaardige niertumor bij mijn vrouw niet bij toeval, en in een vroeg stadium, was ontdekt, zou ik nu waarschijnlijk al weduwnaar zijn.

Troost ~ Troost is het bemoedigen van iemand die lichamelijk of geestelijk lijdt en het verzachten van diens pijn. Troost kan geboden worden met woorden, maar ook door lichamelijk contact. De kern van troosten is dat de getrooste zich niet alleen, verlaten voelt.

Wanneer ik in juli de Rotterdamse haven induik, zo heb ik me voorgenomen, draag ik mijn zwemtocht op aan alle mensen die ik ken of gekend heb, die vechten of gevochten hebben tegen deze mensonterende ziekte. Het inzamelen van geld is voor hen natuurlijk een schrale troost, maar het biedt wel de hoop, die de slagzin van de organisatie uitdraagt: Samen maken we kanker kansloos.

Ik zou dit blog waarschijnlijk niet geschreven hebben, als ik afgelopen week niet tot driemaal toe geconfronteerd werd met het verdriet dat kanker heet. Ik zal me hier tot één voorbeeld beperken, maar de anderen mogen weten dat ik aan ze denk. Mijn yogalerares was net iets ouder dan ik, en ik had bewondering voor haar kracht en souplesse. Was ik maar eerder met yoga begonnen, dacht ik nog. Gisteren las ik dat zij is overleden. In november was er nog niets aan de hand, maar haar ziekte ging razendsnel. In mijn hoofd spookt het motto, waar zij iedere les mee begon: Spreek met jezelf af bij jezelf te blijven. Bewaak je eigen grenzen. Tegen grensoverschrijdend kwaad helpt zo’n motto helaas niet.

Nog even terug naar die langbaanwedstrijden van vroeger. De heren startten eerder dan dames, ook degenen die geen medaillekansen hadden. Dat hield in dat ik op een gegeven moment ingehaald werd door razendsnelle zwemsters, waaronder Hansje van Bunschoten. Als terminaal kankerpatiënte wond zij er afgelopen najaar in haar programma Maskers af geen doekjes om, en stelde zich voor met de woorden: Goedenavond, ik ga dood. Het waren eerlijke, maar ongemakkelijke uitzendingen en ik zou niets liever willen dan dat zij mij in juli nog eenmaal keihard voorbij zwemt.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.