Wij waren net verhuisd naar de Dordtse nieuwbouwwijk Crabbehoff, anders had ik dit belangwekkende moment niet zo in tijd kunnen plaatsen. Het was Sinterklaasavond 1964 en mijn vader had een platenspeler gekocht en een langspeelplaat van de pianiste Winifred Atwell vol boogie-woogie en ragtime. Bij de platenspeler zaten ook twee gratis elpees, die de moeite van het afspelen nog minder waard waren: Ballroom memories van Jan Corduwener en zijn Ballroom Orchestra en Kerstfeest met de Damrakkertjes. Deze platenspeler maakte zakgeld opeens belangrijk, want voor bijna vier gulden kon je een single kopen bij de platenzaak op het winkelcentrum, waar omheen de nieuwe wijk gebouwd was.

Graag zou ik willen zeggen dat mijn eerste single er een van de Beatles was, maar dat is helaas niet zo. In mijn leven heb ik een aantal momenten van verstandsverbijstering gehad en de eerste aankoop bij Radio Cohen hoort hier zonder meer bij. Waarom kwam ik die middag thuis met Het vlooiencircus van Het Cocktail Trio, terwijl de platenbakken vol stonden met beatmuziek? Het is een even groot raadsel als het wegdoen van de helft van mijn elpeeverzameling in de jaren tachtig.

Aan het einde van mijn studietijd had ik een doctoraalbul geschiedenis, een studieschuld van twintigduizend gulden en ruim vierhonderd elpees, welke ik één voor één, week na week, zorgvuldig bij elkaar gekocht had. Natuurlijk was het draaien van Led Zeppelin geen goede combinatie met slapende kinderen en eerlijk gezegd had ik, nu ik repetities moest nakijken, ook wat minder tijd om naar muziek te luisteren. De klad kwam erin, de meeste elpees verhuisden naar boven en toen mijn studeerkamer werd omgebouwd tot kinderkamer, besloot ik een selectie te maken en de rest weg te doen.

Het Cocktail Trio was een eenmalige uitglijder, want in de jaren erna kocht ik samen met mijn oudste broer vooral singles van de Beatles. Van het begrip uitgestelde behoeftebevrediging hadden wij nog nooit gehoord, want als we geld genoeg hadden kochten we er onmiddellijk een. Natuurlijk hadden we beter kunnen doorsparen voor een elpee van zo’n twintig gulden, maar voor doelgerichtheid waren we veel te jong. Verdeeld over een groot aantal singles hadden we ongeveer driekwart van de nummers van eerste drie Beatles-elpees, terwijl we voor minder geld deze alle drie hadden kunnen kopen.

Voor zijn vijftiende verjaardag kreeg mijn broer de elpee Beatles for sale, een nog beter cadeau dan het Monopolyspel dat hij op zijn achtste kreeg. Deze elpee werd zo vaak gedraaid, dat het bijna onvermijdelijk was dat er een flinke kras op kwam, waardoor de naald van de platenspeler bleef hangen aan het einde van het vierde nummer van kant twee: every little thing she does thing she does thing she does …. Kort hierna kocht mijn broer van het geld van zijn eerste vakantiebaantje een kleine pick-up voor op zijn eigen kamer en verdwenen zijn Beatles-platen naar boven. Die van mij ook, maar deze haalde ik iedere keer weer naar beneden. De eerlijkheid gebied mij te vertellen dat ik me een jaar of tien later alle singles toegeëigend heb, toen mijn broer er geen belangstelling meer voor had en luisterde naar Bachs Goldbergvariaties.

Woord ~ 1) Afgepaald stuk grond 2) Afgeperkt stuk land 3) Belofte 4) Bewoording 5) Deel van een hoofdstuk 6) Deel van een zin 7) Dier 8) Een zin 9) Erewoord 10) Formulering 11) Geheel van spraakklanken 12) Grammaticale term 13) Is nooit zinloos 14) Letterwoord 15) Logos 16) Omschrijving 17) Rede 18) Spraakklank 19) Taalkundige term 20) Taalteken 21) Term

Aan mijn eerste vakantiewerk hield ik een salaris van 250 gulden over en die hele maand heb ik dagelijks getwijfeld over welke elpee van de Beatles ik van dat geld ging kopen. Op 31 juli 1969 liep ik, met mijn loon in een bruine enveloppe in mijn broekzak, rechtstreeks vanuit mijn werk naar de platenafdeling van V&D om Rubber Soul te kopen, toen al meer dan vier jaar oud. Mijn keuze voor deze elpee was vooral bepaald door het nummer Nowhere man, in wie de puber in mij trekjes van zichzelf meende te herkennen: a real nowhere man, sitting in his nowhere land, making all his nowhere plans for nobody. Omdat mijn broer zware druk op mij uitoefende om toch vooral de stereo-versie te kopen, heb ik nog even overwogen het bij mono te houden. Die had V&D niet in voorraad.

Kant één van Rubber Soul bevatte een nummer, waarvan vooral het refrein dat najaar in mijn hoofd bleef hangen: The word. De vakantie was voorbijgegaan, ik zat weer achter in het klaslokaal bij de zoveelste les Latijn van die week en schreef met groene vulpeninkt bovenaan mijn schriftblaadje: it’s so fine, it’s sunshine, it’s the word love. Bijna iedereen was de zomer van de flower power alweer vergeten en de wereld om mij heen was er niet bloemrijker op geworden. Terwijl mijn klasgenoten hun tanden stukbeten op de poëzie van de Romeinse dichter Ovidius, dacht ik bij mezelf: ik ga dat woord liefde vasthouden en tekende nog een hartje in de kantlijn.

Nog geen half jaar later waren de Beatles officieel en voorgoed uit elkaar.

WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.