Er zijn momenten, waarop de jukebox in mijn hoofd sneller weergeeft wat ik werkelijk voel dan mijn eigen woorden dat kunnen. Misschien moet ik die jukebox even toelichten. Van jongs af aan heb ik met observeren en luisteren geprobeerd de wereld om mij heen te begrijpen, als aanvulling op en soms ook ter verklaring van het voorbeeld van mijn ouders. Misschien dacht ik teveel na, misschien benaderde ik het leven te indirect, maar heel veel begreep ik er niet van en dus was ik voortdurend op zoek naar antwoorden. Over gevoel werd in die jaren nauwelijks gesproken, maar gezongen des te meer en ik ontdekte al snel dat veel liedteksten uit een wereld kwamen die ik van huis uit niet kende en waarover veel te leren was. Als een spons zoog mijn geheugen fragmenten op, waarvan ik vermoedde dat ik deze later nog wel eens nodig zou kunnen hebben. Nog steeds ben ik verbaasd over de hoeveelheid teksten, die de harde schijf in mijn hoofd in al die jaren heeft kunnen opslaan.

Maar het werkte ook naar de andere kant toe, er kwamen liedjes voorbij waarin ik iets van mezelf meende te herkennen. Telkens weer vroeg ik me dan af of ik hier iets meer mee kon dan alleen een gevoel van geruststelling oproepen, een korte bevestiging van het feit dat ik niet de enige was die naar links keek, daar waar alle mensen om me heen leken te weten dat ze naar rechts moesten kijken. Heel even was ik verlost van het gevoel, dat mijn innerlijke kompas niet goed stond afgesteld en durfde ik er een klein beetje op te vertrouwen dat het op een dag allemaal goed zou komen en ik de wereld om mij heen zou gaan begrijpen. Dat ik het leuk zou vinden me in een mensenmassa te storten, voorop te lopen in een polonaise of lijsttrekker van een politieke partij te zijn. Maar de basis van mijn zelfvertrouwen was te smal om dit gevoel lang vast te houden en al snel trok ik me weer terug in mijn eigen kleine wereld van muziek en kleur.

Dit leven in twee werelden heb ik heel lang volgehouden en het kostte me ogenschijnlijk weinig moeite om mezelf hiermee in balans te houden. Natuurlijk waren het geluk van een eigen gezin en de vaste regelmaat van een werkkring hierin een nuttig kader. Er gingen maanden voorbij waarin ik nauwelijks aandacht schonk aan de innerlijke stem, die me vertelde dat wat ik deed onzin was, dat ik op een dag door de mand zou vallen en iedereen zou zien wie ik werkelijk was. Ik verdrong de teksten in mijn hoofd, die me vertelden hoe ik me werkelijk voelde, en verwaarloosde een belangrijk deel van mezelf.

Tot ik aan het graf van mijn moeder stond. Na een ziekbed van nog geen maand was ze overleden en toen ik nog geen week daarvoor op weg was naar het ziekenhuis, zong Dusty Springfield in de auto I just don´t know what to do with myself . Die ochtend waren er maar drie minuten en twee seconden voor nodig geweest om tot het pijnlijke inzicht te komen dat ik mijn hele leven tevergeefs geprobeerd had mijn moeder te bereiken, en dat dit dus nooit meer zou gaan lukken. Like a summer rose needs the sun and rain, I need your sweet love to beat all the pain klonk het en mijn voorzichtig geconstrueerde evenwicht implodeerde. De zeven magere jaren, waarin ik moest betalen voor de ontrouw aan mezelf en waarin mijn creativiteit verdween, waren begonnen.

Spiegel ~ 1) voorwerp dat beelden terugkaatst van objecten die zich ertegenover bevinden 2) (medisch) gehalte van een bepaalde stof in een vloeistof, met name in het bloed

Bij de opening van de expositie van mijn zeefdrukken en tekeningen nam mijn zoon afgelopen vrijdag een foto van mij. Toen ik deze zag, moest ik onmiddellijk denken aan de tekst van Fountain of sorrow van de Amerikaanse singer-songwriter Jackson Browne, waarin hij beschrijft dat hij ooit een foto van zijn vrouw maakte, waarbij zij omkeek om te zien wie er achter haar stond. Met de foto in zijn hand constateert hij dat de toekomst hier al zichtbaar was, want in plaats van een blije en verraste blik is er verdriet in haar ogen te zien.

Op de foto van afgelopen vrijdag straalt mijn houding trots uit, maar ik ken mijzelf inmiddels goed genoeg om te zien dat mijn ogen iets anders zeggen. Mijn moeder zou die dag 91 jaar zijn geworden en ik vraag mijzelf af wat zij van deze expositie zou hebben gevonden. Zou ze mij nog herkend hebben?  Want ik weet dat hier aan de muur de weerspiegeling hangt van het gevecht dat ik heb moeten voeren om het deel van mezelf te laten zien, dat ik jarenlang veilig binnen in mij opgeborgen had. Deze verandering is nu voor iedereen zichtbaar en mijn innerlijk hangt hier open en bloot, ingelijst en kwetsbaar. Ik ben trots op mezelf en blij dat ik zo ver ben gekomen, maar het is nog wel even wennen.

WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.